Ons huis groeit mee

'Een goed huis groeit mee,' dacht ik bij mezelf. 'En al een geluk dat ik de bewoners van dit huis ken.'

Niet dat we hier geen beddendans gewoon zijn. Eerst sliepen Allerliefste en ik aan de noordkant. Wij alleen met ons twee. Vloekend op de brommer die 's ochtends veel te vroeg de brievenbus deed klepperen met de krant. Daarna als pril gezin aan de zuidkant. Met ons gedrieën op enkele vierkante meters, zicht op kale kruinen, in wat later haar kamer zou worden. Nog later op zolder. Bij de zwangerschap en geboorte van de zoon weer aan de straatkant, vlak bij het toilet, in wat later zijn kamer zou worden. Alle vier op hetzelfde verdiep, tot wij met ons twee weer onder de dakpannen kropen. Verhuizen in eigen huis, wij doen niets anders.

En hoewel de architect op voorhand ruimte toewees aan KIND 1 en KIND 2 (zo staat het op de plannen), sliepen de kinderen sinds die laatste interne verhuis bijna elke nacht samen in dezelfde kamer. Jana in het bed met het rode nachtkastje, Lukas in het blauwe kinderbed. Soms in hetzelfde bed. Spelen deden ze daar zelden. Op verzoek van een fotograaf (voor deze reportage van weleer) deed Jana voorbeeldig alsof.

 

Nu ze bijna negen is, wil ze dat voor echt. 'Wanneer krijg ik nu mijn eigen kamer?' vroeg ze recent een paar keer. Vol begrip voor dat verlangen naar een eigen plek, probeerden wij het toch nog even uit te stellen. Als zij al die jaren mocht genieten van iemand geruststellend slapend naast haar, dan hij toch ook? Of moesten we hem versneld al die eenzame nachten insturen? Maar van uitstel komt geen afstel. Want op een avond zei hij vanuit het niets: 'Ik wil vannacht in mijn eigen kamer slapen.'

En dan, dan is het dus een kwestie van huis en bewoners goed te kennen. 'Nu of nooit,' dacht ik. En meteen verhuisde ik de belangrijkste spullen. Een cadeautje van zijn peter, een steen uit Zwitserland, zijn slaapklets, de flapjesboeken waarin hij zo graag bladert, de tandendoos voor ooit. Ondertussen trok Lukas zijn pyjama aan. Kort daarna lagen we naast elkaar in het volwassen bed dat voorheen voor logés bestemd was. We keken en kletsten. 'Mooi, hé? De kamer met de houten boom. En al jouw spulletjes. Helemaal voor jou alleen.' Nachtzoen. 'Slaap nu maar lekker in je nieuwe kamer. Je gaat volgens mij heel bijzonder dromen vannacht.' En nog een knuffel of tien. De volgende dag: blauw bedje uit elkaar gehaald en bij het grote bed op zolder gezet. 'Voor als je nog eens gezelschap wil.' Oude kast uit zijn kamer weggehaald en plofkussens neergelegd. Ook bij haar een zetel waar eerst het broertjesbed stond.

Met andere woorden, hier moet het huis meegroeien op een zeer specifiek ritme. Pas als we zover zijn en dan ... tegelijk voortvarend en langzaam. Dingen mogen veranderen, maar niet drastisch. Als het teveel op een afscheid lijkt - van meubels of een periode - dan lukt het niet. Daarom staat er nu een stukje verleden aan ons voeteneinde: het blauwe bedje is niet voorgoed weg, bij elkaar slapen kan nog altijd. En ziet de toekomst er ondertussen al zeer esthetisch verantwoord uit. Binnenkort volgen er hopelijk nog foto's van hun respectieve slaapkamers. Maar eerst gewoon nog wat slapen. We zijn nu twee weken verder en voorlopig lukt dat vrij goed.