Een nachtje school

Ik heb nog veel meer foto's. Van de ijscofiets en zakdoekje leggen. Van de picknick en het kampvuur. Maar uiteindelijk draaide de voorbije nacht om het blijven slapen op school. Dus...

De avond voordien.

De ochtend nadien.

Vandaag zijn we allebei moe en gaan we vroeg slapen, lekker in ons eigen bed. Ik beeld met hetzelfde scenario in bij alle andere kleuters die na de zomer naar het eerste leerjaar gaan. Bij de vier juffen en de troep mama's en papa's die bleven slapen, euhm, waken. Lichte vermoeidheid hoort erbij, bij het overgangsritueel van de school. Elk jaar anders en tegelijk een beetje hetzelfde. 

Een carrousel van activiteiten. Daarna samen eten en gitaarliedjes zingen met een moderne nonkel Bob. Tanden poetsen aan de wasbakken in de toiletten. Een voorleesverhaaltje beschenen door alle mogelijke zaklampen. Nog heel lang fluisteren en wriemelen in de slaapzak. Kinderen die nog eens moeten plassen. Of dorst hebben. En dan midden in de nacht, als alles pikkedonker is, de ademhaling van al die kleuters die zich eindelijk overgegeven hebben aan de slaap. Met van die piepjes en zuchtjes, smekgeluiden en hummetjes.  

Thema was Picknick met Taart: een overvol buffet, proeven van elkaar. Op de betontegels van de speelplaats van die rood-wit geblokte kleden om samen op te zitten. Het liedje dat 'verzamelen' betekende was een bijzonder vrolijke versie van Alfred Jodocus Kwak. Waarna ik een meisje hoorde zeggen: 'Ik ben vandaag écht heel vrolijk!' En haar vriendinnetje: 'Dit is de mooiste dag van mijn leven!' 

Voor Lukas dus de mooiste nacht van zijn leven, zo naast zijn vriend J. De kortste nacht misschien ook wel. Ik lag ook naast hem. Naast zijn piepjes en zuchtjes, zijn droomgeluiden. En hoorde dat het goed was.