Soms is een beetje ellende leuk

Ik ken geen kind dat er meer last van heeft dan hij.

Groeipijnen. Soms wordt hij tot drie keer per nacht brullend wakker. Dan mogen wij zijn been zelfs niet aanraken, hij kermt en kreunt dan van de pijn.

We moeten 's avonds elk been 10 seconden stretchen, dat helpt. En 's nachts bij acute pijn: een in allerijl opgewarmd kersenpitkussen. Er staat sinds kort een microgolf op de gang.

Deze week zakte hij 's morgens door zijn beentje. Zoveel pijn dat hij er nog amper op kon steunen.

'Mama, ik moet vandaag thuisblijven. Met jou de hele dag naar filmpjes kijken.'

Soms is dat inderdaad de beste optie: verkouden het bed houden met en goed boek, in plaats van door te gaan tot je griep hebt. In zo'n geval kun je van je ellende maar beter het beste maken.

Ik begreep hem dus maar al te goed.
Wou ook dat het kon.
Dat ik zijn beetje ellende leuk kon maken.

Maar ik moest aan de arbeid.

Dus droeg ik hem door de ochtendspits op mijn heup door het huis. Zette hem op het fietsstoeltje, droeg hem naar de klas. Liet hem daar op zijn zus leunen. Vroeg de juf of hij kon binnenblijven tijdens de speeltijd.

Nadat ik met voldoende 'ach' en 'wee' afscheid had genomen, zag ik hem vrolijk naar de klas huppelen. 'Felix en Joppe! Willen jullie mij ondersteunen naar het toilet?'

En of ze dat wilden. Zo'n avontuur in de gangen van de school! Ik keek ernaar en knikte. Hij maakt zijn ellende niet gewoon leuk, neen, hij maakt er dolle pret van.