 |
| Met deze hefboomtechniek kun je ook soepele takken makkelijk breken |
Dus bouwden ze een kamp, op precies dezelfde plek als een half jaar geleden. En daar stopt de vergelijking zowat. Toen stormden ze om de vijf minuten binnen. Heb je een schaar? Oude lakens die we mogen gebruiken? Is er nog touw? Kun je komen helpen? Nu ben ik één keer een half uur opgevorderd om te sjorren. Dat was alles!
En hoewel het niet echt elegant verliep - zo met mijn schouders die tak proberen omhoog houden (zij net iets te klein voor bepaalde hoogtes), mijn haren verstrikt in het kreupelhout, een sniffende neus en een verkleumde vingers bovendien - ben ik toch blij dat ze mij hadden ingeschakeld.
Oh, dit is het mooiste kamp ooit! Het is allemaal natuur!
Natuur! Natuur! Natuur! Un cadeau pour toi, natuur.
Zo mooi, met die bladeren op dat dak.
We hebben ook nog een pis-plek nodig. Daar bij die klimop?
Neen, da's te dicht bij. Dan stinkt het.
De mannen kunnen tegen een boom verderop.
En de vrouwen dan? Ze mogen ons toch niet zien vanaf het wegje!
Zeg, de mannen moeten nog haksel gaan halen, hé.
Voor een zachte vloer.
Tiritiri titi taa.
En dan zullen de vrouwen ondertussen de muur afwerken.
Kijk, een mooie tak. Zullen we dat ergens in het zicht zetten?
Ja, dat kunnen we aanbidden. (Waarna ze op hun knieën vallen en gezang inzetten.)
Is het stam plus T? Want het is nooit stam plus D.
Ik heb een idee! Als we nu eens deze zomer hier blijven slapen? (En ze testen of er plaats genoeg is voor iedereen. Bakenen imaginaire slaapmatjes af.)
Ja! Terwijl de volwassen op de camping zijn. Dan hebben wij camping in ons kamp!
Camping Kamp!
Oké, we zijn klaar.
Goed want 't is bijna donker. We moeten naar huis.
(Waar hun wegen splitsen, roept er nog snel eentje.)
Wacht! We hebben nog een naam nodig voor ons groepje.
Ik heb volledige geheimhouding beloofd en ben er gerust in: uit hun onnavolgbare absurditeit kunt U niet zo heel veel opmaken. Maar die naam, die ga ik U niet verklappen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten