Sommige spelletjes moet je niet voorbereiden. Die groeien vanzelf.
Het begon al in de Citadel van Hué. De lange lanen, weidse pleinen, prachtige gebouwen waren veel minder interessant dan de uitgedroogde krekels die je zo van de boomstammen kunt plukken en op je t-shirt zetten. En lawaai dat die beesten maken! Of toch die die nog leven. We moesten bijna schreeuwen om er bovenuit te komen.
Op de boot ook, schreeuwen om boven het lawaai van de motor uit te komen. En nog harder schreeuwen om boven het geluid van de collectieve cup song te komen (twaalf metalen drinkbussen die op de ijzeren bodem bonken) en het geluid van een massale handje-klap.
Tijdens onze lunchpauze op het strand, zo'n rit van 7 uren moet je tenslotte érgens onderbreken - palmden ze de paalhutten waarin je met je eigen groep in het restaurant apart kunt zitten.
Plots waren het geen paalhutten meer maar twee forten. Voor de vlag uit Capture The Flag hadden ze hun flipflops. Er moest gevangen worden en bevrijd. Iets met twee keer tikken en overlopen en bewakers en rieten matten en - ingewikkeld.
Ah, wat een wijze bende. (En Lukas, wijze scheidsrechter.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten