Vijftien graden en hevige regen. Ik weet niet hoe dat voor U in België voelt, maar hier is dat koud en kil. Voor mij zelfs te. Dat wisten de eigenaars van onze homestay niet eens. Toen we bij valavond aankwamen, zeiden ze meteen - en ook helemaal uit eigen beweging - dat we eerst eens moesten voelen.
In het huisje dat we geboekt hadden, waait de vochtige kilte tussen de kieren naar binnen. In het hoofdhuis hebben ze ook nog goed geïsoleerde kamers, misschien willen we liever binnen slapen? 'Ja,' zegt Allerliefste die mij door en door kent. 'Ik denk dat dat beter is.'
Dus kruipen wij met ons vieren op een zolderkamer mét verwarming. En zitten we 's morgens, als de zon schijnt, in de tuin van het huisje waar we oorspronkelijk zouden slapen. Het ligt hoog op Robin Hill, een van de heuvels waardoor Đà Lạt omringd is. Zicht op de stad die we straks gaan verkennen.
Dit bericht is niet gesponsord, U krijgt de link zomaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten