Ze staat op het punt

In een boek van Anthony Doerr onderstreepte ik onlangs een paragraaf. In All the light we cannot see gaat het op een bepaald moment over sublimity, 'verhevenheid'. Die letterlijke vertaling vind ik niet toereikend, ik denk dat je het beter door 'magie' kunt vervangen.   

'Sublimity,' vraagt het ene personage aan het andere, 'you know what that is?' [...] 'It's the instant when one thing is about to become something else. Wanneer dag in nacht verandert. Rups in vlinder. Reekalf in hinde. Experiment in resultaat. Jongen in man.'

Ei in vogel, dacht ik daar nog bij.
Bot in blad.

Woorden in verhaal.
Zaad in gras. 
Regen in zon.
Bron in rivier.
Idee in project. 



Meisje in jonge vrouw.

De dochter wordt vandaag 12 en ik kijk mijn ogen uit. Ze staat op het punt om haar volgende zelf te worden en schakelt per dag meerdere keren van al zo zelfstandig, eigengereid en wijs naar nog heel speels, dan weer aanhankelijk, soms zo klein.

Daartussen balanceert ze, verandert ze van minuut tot minuut. Zo schattig als ze groot is, een tegenstrijdig beeld dat het misschien nog het beste kan omschrijven. Daarnaar kijken, dat is inderdaad magisch. Subliem.