Profiel en privacy

Ze wil niet meer altijd met haar foto op de blog. En al zeker niet op Facebook! Ook op Instagram houdt ze dat vol. Op Whatsapp is haar profielfoto een tekening. Bloemen in haar haar, zodat het toch nog herkenbaar en persoonlijk is. 

Jammer, want ik heb goddelijke foto's van de ochtend dat ze een mobieltje kreeg.

Haar blik toen ze doorhad waarom we de huistelefoon voor Lukas ingepakt hadden. Een oud mobieltje dat hier ligt rond te slingeren om naar muziek te luisteren en bereikbaar te zijn als ik op mijn eentje naar de markt ga. Als haar broer dat toestel kreeg (en van hem al even goddelijke foto's), dan zij toch zeker ook?

Haar ogen toen ze op haar eigen scherm 'nieuwe berichten' zag. 'Hoe kan dat!? Zoveel?!' We hadden de week voordien een belkaart gekocht en haar Vietnamees nummer aan familie en vrienden in België doorgegeven. Een visitekaartje en een verzoek. 'Jana krijgt binnenkort haar eerste telefoon, willen jullie haar alvast iets Whatsappen?'

De buurkinderen, haar vroegere meester en juf uit De Feniks, meter en peter, het medemeterkind, grootouders, nichtjes, vriendinnen, haar beste vriend ... Zo veel berichten! Zo lief! 'Tja,' zeiden wij, 'nu je 12 wordt, moet je niet meer via onze telefoon contact houden.'

Twaalf. Tijd voor een eigen toestel en profielen op zelfgekozen sociale media. Haar gevoeligheid voor het recht op privacy groeit en ook de vraag om dat te respecteren. Deed ik dat altijd al in haar plaats - nooit iets negatiefs geschreven en alleen de mooiste foto's getoond - dan de laatste maanden (misschien zelfs de voorbije twee jaar) steeds meer in overleg met haar.

Maar nu dus, denk ik dat berichten over haar langzaam zullen uitdoven. Morgen misschien nog eentje voor haar verjaardag, wie weet nog eentje over haar feest. Ik zie wel waar ze toestemming voor geeft.

Zij wordt 12, zij beslist.