Er zijn geen regels

Lukas is uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje. Help! Waar kunnen we een leuk cadeau vinden? Wat moet dat zijn? Hoe verloopt zo'n feest? Blijven wij erbij? Wie houdt toezicht op al die kinderen in het zwembad? Zal ik die ouders eens bellen?

Allerliefste plaatste een en ander in perspectief. 'Ken je die mop van de Belgische jongen op het verjaardagsfeest van een Koreaans meisje in Vietnam? Ik denk dat daar geen regels voor zijn. We moeten gewoon doen wat goed voelt.'



Ik trok naar het buurtwinkeltje met papierwaren en speelgoed, kocht er een kleurige vlieger. Dat voelde alvast goed. Op het feest bleven we het eerste half uur plakken: Lukas insmeren en een beetje kletsen met andere onwennige ouders, ook dat voelde goed. Toen polste ik voorzichtig of we een uur voor het einde mochten terugkomen, Jana wou namelijk ook graag het water in. De moeder van Cein vond alles prima, het was voor haar ook de eerste keer.

Omdat we dan toch niet bij Lukas op het feest zouden blijven, reden we in de tussenliggende tijd naar Núi Sơn Trà. Het is er zo mooi en wij wilden ook wel eens apen zien.

We zagen iemand met een grote telelens aandachtig naar het gebladerte turen en stopten meteen de auto. Stilletjes uitstappen, niet met de deuren slaan. Op de takken zat een familie! Twee volwassenen en een jong. De fotograaf toonde ons zijn buit, prachtige close ups op het kleine schermpje.

Op mijn favoriete foto echter staat het aapje onscherp, Jana joeg met ons toestel. Als ik die foto zie, zie ik haar. Tussen de Vietnamese fotograaf en het koppeltje dat telefooncamera's in de aanslag hield. Heel geconcentreerd en op haar gemak. Minutenlang. Tot de drie apen naar een boom aan de overkant van de weg sprongen, ervandoor.

De fotograaf toonde ons zijn laatste resultaten en zwaaide naar ons. Wij stapten terug in de auto, richting verjaardagsfeest. En ik dacht: wat heerlijk dat we hier nog geen drukke sociale agenda hebben, dat er voorlopig nog geen regels zijn. We maken onze dagen zelf, en dat voelt zo goed.