Restaurant op stelten

Đà Nẵng ligt op een schiereiland dat in het Noorden uitloopt op Núi Sơn Trà. De berg op dit uiterste puntje noemden Amerikaanse soldaten Monkey Mountain: tussen het groenste groen leven apen.

Er zijn ook prachtige baaien waar restaurantjes met hun voeten in het water staan. Vietnamese families gaan er in het weekend voor vis, bier en karaoke. Met die ingrediënten brengen ze op een houten platform samen een lange namiddag door. Dat de groep ernaast ook door een slechte versterker aan het zingen is, is geen probleem. Behalve wij lijkt niemand last te hebben van (vaak valse) klanken die tegen elkaar op botsen.

Na het eten vluchten we voor de hitte én de aanslag op onze oren in zee. Samen met een collega van VVOB Vietnam zwemmen Jana en ik tot aan een kokobootje. Het is er stil. Misschien wel verdacht stil.

Als we de eerste prikken van zeeluis voelen, kleine elektrische schokjes op onze armen en benen, zwemmen we terug. We spelen 'frisbal' op het strand, een spel met een frisbee en ingewikkelde regels, door Lukas bedacht en op cruciale momenten aangepast. Vanuit het restaurant kijken twee toeschouwers toe, ze hebben duidelijk plezier in de manier waarop hij zich letterlijk en figuurlijk smijt: in het zand, alles voor een doelpunt. Op het einde van een zwaar onderhandelde derde match krijgt Lukas van hen een klein applaus.

Tegen dan is het bijna vier uur. Er wordt onverminderd karaoke gezongen, maar met een ijsje lijken we daar beter tegen te kunnen. Het moet ook het uur zijn waarop de afwas gedaan is. Terwijl we over de baai uitkijken, kiepert iemand een teiltje in de zee. Vijf schijfjes limoen drijven tussen schuimend detergent.

Was het daarom zo verdacht stil in zee? Omdat het afwaswater en vermoedelijk ook de rioolbuizen rechtstreeks in de baai gaan? Neen, Vietnamezen gaan ook in het water, alleen nooit zo ver. (Dat doen ze enkel op iets met een motor.) Zouden ze het wel weten, maar die vervuiling niet zo erg vinden?

Ik heb hoe dan ook een nieuw principe: ik waag me enkel nog in het water als ik me meteen daarna kan afspoelen. Ik hoef niet onder de douche, een tuinslang of simpel kraantje volstaan. Zolang er maar proper, zoet water uitkomt. Eens uitzoeken welk steltenrestaurant dat heeft. Want mooi en leuk is het wel op Núi Sơn Trà.