Er was eens... een mooi meisje

Lang geleden was er een mooi meisje. Ze heette Chang'e en was getrouwd met Hou Yi, de hemelse boogschutter. Het was een moedig huwelijk, maar niet omdat de liefde zoveel werk was, dat leek bij hen vanzelf te gaan. Hun huwelijk was moedig vanwege de grootse heldendaden. Samen hielpen Chang'e en Hou Yi de aardbewoners waar en wanneer ze konden. 

Memorabel was die keer dat Hou Yi voorkwam dat de aarde verschroeide. Hij nam zijn boog en schoot negen van de tien zonnen uit de hemel, zodat er maar een overbleef om de aarde te verwarmen. Als beloning kreeg hij van Xi Wang Mu een elixir dat hem onsterfelijk zou maken. 

'Maar...' waarschuwde de moederkoningin van het Westen, 'vooraleer je dit drinkt, moet je een jaar vasten en mediteren. Dit middel is zo krachtig, dat je geest en lichaam moeten rijpen om de magie te kunnen ontvangen.' 

Hou Yi knikte. Hij verliet het paleis van Xi Wang Mu en vertelde alles aan zijn mooie Chang'e. 'Dat eeuwige leven moet ik niet,' besloot hij. Een boogschutter twijfelt weinig en Hou Yi ging altijd al trefzeker door het leven. Deze keer zag hij zijn doel scherper dan ooit: liever een kort leven met Chang'e, dan eeuwig leven zonder haar. Hij zette het levenselixir weg.

De mooie Chang'e, plaatje Engelstalige Wiki

Nu hebben wijze mannen in het Oosten altijd volgelingen. Een van hen was Pang Meng, een onstuimige jongeman die wel iets voelde voor het eeuwige leven en de ravissante Chang'e. Toen Hou Yi weg was, praatte hij op haar in. 'We kunnen toch gewoon eens kijken? Jij kent zijn geheime plek... Alsjeblief, ik wil dat elixir alleen maar zien.' 

Nieuwsgierig als ze was, kostte het weinig moeite om Chang'e te overhalen. Ze wist achter welke balk haar man zijn geheimen bewaarde en sleepte er een kist heen. Chang'e was vinnig maar klein, ze moest op de tippen van haar tenen staan. Tussen grote sleutels, oude boeken, opgezette vlinders en poederdoosjes zag ze iets stralen, zo helder dat haar armen er vanzelf naar reikten. 

Voor ze het besefte, tikte tegen haar ringen een glazen flesje. Daarin golfde een parelachtige vloeistof, dik en zilver als kwik, met net onder de oppervlakte de zeven kleuren van de regenboog. Alles vloeide in elkaar over, het scheen en schitterde en rook naar perziken.

Betoverd door de magie van het eeuwige leven, hoorde ze niet dat Hou Yi terug thuis kwam. Ze zag niet dat Pang Meng snel en stil achter de papieren schuifdeur verdween, ze merkte niets. Pas toen ze de stap en de kuch van haar man dichterbij hoorde, keek ze op. Hou Yi stond toen al in het kleurenpalet van de stralende vloeistof. Snel verstopte Chang'e het flesje achter haar rug. 

'Wat doe je?' vroeg haar man. 'Ik...' In de ogen van Chang'e kon je regenbogen zien, Hou Yi keek in haar grote spiegels en begreep het meteen. 'Voorzichtig,' zei hij, 'dat elixir is voorlopig te krachtig voor jou.' 

'Ik weet het.' Chang'e boog haar hoofd, hij kon de kleuren in haar ogen nu niet meer zien. 'Ik wou alleen maar kijken.' Ze aarzelde. 'Ik ben er niet aangekomen.' Ze wist niet waarom ze dat zei. Hou Yi was haar man, ze hoefde zich aan hem toch niet te verantwoorden?

'Wat heb je dan achter je rug?' Hou Yi hoorde hoe hij tegen haar sprak. Alsof Chang'e niet zijn prachtige vrouw was, maar een ongehoorzaam kind. Hij hoorde het en haatte het. Chang'e kromp in elkaar en boog haar hoofd nog dieper. Als een klein meisje toonde ze hem haar ene hand. 'Zie je? Niets!' Ze schrokken allebei, haar stem klonk onverwacht opstandig.  

'Toon me je andere hand!' Hou Yi vond geen weg terug uit de harde toon die in hem geslopen was. Chang'e maakte zich nog kleiner en deed wat elk kind zou doen. Ze wisselde het flesje achter haar rug en toonde hem haar andere hand. 'Ook niets!' 

'Als ze nu maar naar mij zou kijken,' dacht hij. 'Een oogopslag maar, hoe fel ook, zou me meteen week en zacht maken.' Hij dacht het alleen maar, hij zei niets. Zij keek niet. 'Toon me je beide handen!' zuchtte hij en zijn schouders zakten naar beneden. Bij dit spel zouden er alleen maar verliezers zijn, dacht hij verslagen, en toch moest hij het uitspelen.

'Belachelijk!' dacht Chang'e. 'Dit is Hou Yi. Hij houdt van mij, waarom toon ik hem het flesje niet gewoon?' Tegelijk voelde ze paniek opkomen. Ze haalde korter en sneller adem, in haar hoofd vond ze geen enkele zinnige gedachte meer. En ze deed het stomste wat ze kon doen: ze draaide haar rug naar Hou Yi, slokte in vier grote teugen het elixir naar binnen, gooide het lege flesje op de grond en keerde zich weer naar Hou Yi.

'Nog altijd niets!' toonde ze hem met haar lege handen. 'Nog altijd niets!' wilde ze schreeuwen. Maar er kwamen geen woorden uit haar mond, alleen kleuren. De zeven kleuren van de regenboog, en alle schakeringen daartussen. Chang'e straalde de gloed uit die aanvankelijk in het flesje had gezeten, ze voelde zich steeds lichter worden. 

'Nee! Oh nee!' Hou Yi zag Chang'e opstijgen. Hij probeerde eerst haar hand te grijpen, daarna haar benen. Hij miste, rende naar het open raam. Te laat. Hou Yi kon het niet op tijd sluiten, Chang'e vloog naar buiten. Steeds hoger. 'Kom terug naar beneden! Blijf bij mij!' 

Chang'e vliegt naar de maan,
prentje Nederlandstalige Wiki

Dit was niet als die zeldzame keren, lang geleden, toen Hou Yi soms nog naast doel schoot en hij al op het moment dat zijn pijl uit zijn boog schoot wist dat hij niets raken zou, dat hij enkel nog kon afwachten hoe het mis zou gaan. Ook nu kon hij alleen toekijken, maar deze fout was onherroepelijker, het verlies zoveel groter. Hou Yi voelde zich zwak en hulpeloos, al lang geen machtige god meer. 

Chang'e zag hem onder zich steeds kleiner worden. Voor haar bleef haar man groots, hoe nietig hij daar ook stond. 'Het spijt me! Het spijt me!' riep ze vanuit de verte. 'Ik wilde het eeuwige leven niet. Niet echt. Ik vond alleen die kleuren zo mooi.' 


Dit was het afscheid, dat wisten ze allebei. Hij kon niet mee, zij kon niet blijven. Hij zou zonder haar moeten leven, zij voor altijd zonder hem. 'Voor altijd!' Het drong nu pas tot Hou Yi door. 'Voor eeuwig en altijd alleen...'

Hij rende naar de tuin, ving daar haar konijn van jade, gooide het dier met een krachtige beweging naar boven. 'Waar je ook heen gaat, met Jade ben je niet alleen.' Chang'e ving het konijn en hield het dicht tegen haar borst. Ze lachte een scheef lachje, haar ogen straalden nog altijd alle kleuren en nu ook heel veel liefde uit. 'Dag, mijn lieve Hou Yi!' Ze moest heel hard schreeuwen om op aarde nog verstaanbaar te zijn. 

Chang'e vloog naar de maan. Daar leeft ze tot vandaag met haar konijn in een gouden paleis. Het jade konijn is er druk bezig om een nieuw levenselixir te brouwen. Mensen zeggen dat je hen bij volle maan kunt zien. En in de nacht van het Volle Maan Festival kun je Chang'e je geheime wens toevertrouwen.