Dit zouden wij in België nooit doen

Is het omdat zijn collega het vroeg? Omdat ze zo'n leuke dochter heeft? Een dochter die maar iets ouder is dan de onze en bovendien behoorlijk Engels praat? Omdat het in Bana Hills doorging, waar wij sowieso ooit eens heen wilden? Omdat de kleren Vietnamees zouden zijn, traditioneel maar met een moderne twist? Of simpelweg omdat we hier op alles ja zeggen?

Ik vermoed dat laatste. Als je een nieuw sociaal leven wil uitbouwen, moet je springen. Terwijl in België... Daar zou ik uitzoeken en rondvragen. Waar en wanneer gaat die casting door? Wat wordt er precies van haar verwacht en hoe lang duurt het? Hoe gebeurt de selectie en wat als ze geselecteerd is?

We wisten van niets. Niets van de casting, niets van het eventuele vervolg. Ik zal het U vertellen. Meer dan 350 kinderen! Uren in de zon en het lawaai! Geselecteerd! Vier oefensessies! In het Vietnamees! Thuis elke dag het loopje lopen! (Dat was wel leuk.) Zwarte schoenen nodig! (Wisten we dankzij de collega. Want administratie en àlle communicatie in het Vietnamees!)

Op de casting. Vriendin Sa, met het blauwe haarlint, is ook geselecteerd. (c) Sons of the sun

De dag zelf om 6 uur 's ochtends paraat! Waarna make-up, kapsel, kleding, fotosessie en catwalk: een hele dag lang! Volgens een heel strak schema! Zonder begeleiding van de ouders!

Maar zelfs áls ik alles op voorhand geweten had, zou ik in België nog niet meedoen aan een modeshow. Hoe je het ook draait of keert, dat is en blijft een soort schoonheidswedstrijd die ik - en al zeker voor kinderen - overbodig vind. Terwijl hier...

Hier zeggen wij blijkbaar op alles ja. En tegen haar (en ook een beetje voor onszelf): 'Geen zorgen, loop maar gewoon met je eigen schwung en naturel.'

En gisteren deed ze dat. Stralend. Prachtig zichzelf.