Achter de schermen (1)

'Eerst naar een hotelkamer waar ze jou zullen klaarmaken. Om 11 uur nog eens oefenen, daarna is er lunch. Hier een papiertje met het schema. Sa blijft de hele dag bij jou, zij zal naar het Engels vertalen en helpen. Maar waarschijnlijk zal er niet zo heel veel gebeuren, je zult vooral veel moeten wachten.'

Toen we stipt om 8 uur aankwamen was kamer 1104 al één grote chaos. Jana schoof in de rij voor make-up en ik plakte me stilletjes tegen de muur. Wie weet kon ik, net als sommige andere moeders, nog een tijdje in haar buurt blijven.

Zo onzichtbaar was ik, dat ik de badkamer binnen kon glippen toen ze haar outfit moest passen. Ook daarna bleef ik bij haar. Wachten, wachten, wachten. Naast zo veel bedrijvige volwassenen heb ik nog nooit zo veel verveelde kinderen gezien. Hangerige en hongerige modellen, en nog steeds geen zicht op de verplichte fotosessie, de laatste repetitie of de lunch. 

U raadt nooit waar die lunch uiteindelijk doorging. In de kerk! Ik vertel er maar meteen bij dat die kerk een decorstuk is. Er ligt een bijbel van piepschuim, het orgel speelt niet echt, de glasramen zijn stickervellen. Ik hoop dat er nooit diensten doorgaan, Jezus zou niet blij zijn. 'Mijn huis zal een gebedshuis zijn, en gij maakt het tot een rovershol!' staat er in Mattheüs XXI 12-13.

Ik heb dat moeten opzoeken, uiteraard. Maar ik herinner me het verhaal wel waarin kopers en verkopers uit de tempel verjaagd worden. Met van die christelijke wortels is het best bevreemdend om je dochter aan de voet van een nep kerkzuil te planten en onder het altaar naar de vegetarische variant van de sushi te grabbelen. 'Let op dat je geen saus op je kleren morst. En wijd eten, zodat je lippenstift mooi blijft.' 

Tegen dan stonden de jongsten van haar groep klaar voor de generale repetitie. Kapsels en make-up bijgewerkt, bij Jana en Sa zou dat later nog wel gebeuren. Waar? Wanneer? Geen idee. Ik zag mijn model moe worden. Van de drukte en zoveel onzekerheid, van al dat wachten en de spanning. Op den duur zou je nog vergeten dat die kinderen straks stralend op moeten.

Dus probeerde ik er wat leven in te brengen. Blad-steen-schaar spelen ze wereldwijd en ik zag Jana hier ook al een ander handspel spelen. Eentje waarvan ik de naam niet ken en waarbij je vingers moet aftikken.  

Probleem was dat mijn positie toen niet meer zo onzichtbaar bleef. Ik moest, samen met nog een handvol Vietnamese ouders, de kerk verlaten. Zo meteen zou de modeshow beginnen, ruim een half uur later dan voorzien.

Ik vond het niet erg dat er afgeweken werd van het schema op haar papiertje, dankzij de chaos kon ik de hele voorbereiding lang haar papiertje zijn. Dat maakt haar glimlach toch vaak net iets breder.