Alle vaste ingrediënten, van bij het vertrek al. Koffer vol bagage? Aan mijn kant is altijd nog plaats... Ik ben het gewoon om op de bestuurderszetel tussen allerlei laatste
losse dingen geklemd te zitten. Hoe gek het ook mag lijken, op den duur
wil ik alleen zo nog op weekend.
Voor het boeket voor mijn verjaardag / onze huwelijksdag / moederdag wring ik me zelfs graag in extra bochten. Tot voorbij Parijs. Dan: aanmelden bij het onthaal, slagboom omhoog, in het zwembad.
Ja, een foto van het waarschuwingsbord. Ik wilde deze keer namelijk ook de kleinste details in me opslaan. De klimfoto's
kent U al, en ook hoe het er
tussendoor in dat oeroude bos aan toegaat. Maar er is nog meer wat Fontainebleau zo fantastisch maakt.
Ik krijg het niet op foto, het gaat hem om de sfeer. En de kleine rituelen, telkens weer. Ze spelen met de walkie-talkies. Ik eet te veel chips. We lezen boekskes. Ze springen op alle (on)mogelijke momenten in het zwembad, onder of zonder toezicht. Op het einde van alweer een klimdag sprokkelen we samen hout in het bos. De kinderen durven iets niet te vragen, zo in het Frans, en doen het uiteindelijk toch. Op de rotsen dagen de klimmers elkaar uit, moedigen ze elkaar aan. We zingen het avondlied, daarna zwermen de kinderen in hun pyjama's uit (naar de tent, het toilet, het kraantje om tanden te poetsen). De nachten zijn zo koud. We smelten marshmallows. Het zwembad is zo koud. ('Maar neen! Als je blijft bewegen is het goed te doen.') Die wandelende crashpads op weg naar het klimgebied blijven grappig. We bestellen minstens één keer pizza. In het bos zijn altijd alle hangmatten bezet. Ik kan alweer bijna niet geloven dat de natuur die rotsblokken daar echt zomaar uitgestrooid heeft. We komen steevast mensen tegen die we op de een of andere manier kennen. Er worden kampen gebouwd. We spannen een shelter tegen de regen. De zonnecrème wordt doorgegeven. We smeren broodjes aan de lopende band. Met de topo in de hand trekken de klimmers naar kindvriendelijke routes. Er zijn minstens vier BBQ-stellen mee. De kinderen krijgen zetjes en aanwijzingen. Ze spelen op de minigolf en de speeltuin. Ik eet elke ochtend een croissant én een chocoladekoek. Klimschoenen worden afgewisseld met slippers. Op het einde neemt iedereen overschotjes mee naar huis.
Bovenop al die vaste ingrediënten komt elk jaar een ander sausje. De ene keer is dat
oranje, de andere keer
roze. Deze editie was de rode draad een simpel touwtje:
één keer spelen en mijn hele jeugd kwam terug. Er was een spontaan dansfeestje tussen de tenten. En een verse baby. Er zat een roedel wolven op de raadsrots, huilend in het bos. En alle hits van Kinderen voor Kinderen passeerden de revue.
Je kon met de walkie talkie een verzoeknummer aanvragen, kort daarna schalde 'Op een onbewoond ei-eiland' door het bos. Door dat veel te kleine luidsprekertje klonk dat meteen als radio, dus vulden de kinderen het al snel aan met interviews, weerberichten, nieuwsflash, rubriekjes. Zie ook de titel van deze post. Alleen al van de redactievergadering van Radio Fontainebleau kan ik U uitgebreid verslag doen, maar U verstaat het zo ook wel: ik heb er elke seconde van genoten. Voor onze (voorlopig) laatste keer waren alle vaste ingrediënten er, een heus radioprogramma en nog veel meer. Het is dus met veel heimwee, maar gelukkig nog meer mooie herinneringen dat we nu voor een paar jaar onze klim- en kampeerspullen opbergen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten