Hoe pak ik klei in?

Verhuizen naar Vietnam zet van alles in gang. We maken ons huis leeg, zijn aan het inpakken, gaan op allerlei medische controles en brengen paperassen in orde. Om te vermijden dat we de hele tijd tussen dozen en in de chaos leven, trekken we er met de kinderen af en toe op uit. Dat werkt voor hen én voor mij.

Wanneer vrienden ons meenemen naar Bokrijk, laat ik - voor een paar uren - de ellenlange lijstjes in mijn hoofd los. Het gezelschap is goed en er is (net als toen) zoveel te zien. Ook al moet ik in het pottenbakkersatelier tussen de kinderen heen en weer hollen om alles te bekijken en vast te leggen, net dat is heel ontspannend.

Het begint allemaal met een steen die je met je voeten moet laten draaien...

... en een homp klei.

Je laat die klei tussen je handen draaien.

Na een tijdje duw je er met je duim een putje in.

Ook Jana krijgt van de pottenbakster het signaal dat ze een putje mag duwen.

 Dat putje is het begin van een potje. Dus probeer ik van elk putje ...

... van elk toekomstig potje een foto te trekken. Ook bij het vriendinnetje.

Daardoor heeft Lukas voor ik het goed en wel besef zijn potje helemaal gedraaid.

En is Jana ook al bijna rond.

Nog een randje.

Nog wat hulp.

Nog eens draaien.

En klaar!

Heen en weer met het fototoestel, van draaischijf naar draaischijf, vergat ik ons wild Vietnam-plan compleet. Pas toen we thuiskwamen dacht ik: moeten we die potjes nu ook inpakken?