dinsdag 12 januari 2016

We zijn allemaal speciallekes

Hard moeten glimlachen. Hoe herkenbaar immers! Mijn bord is ook al een paar keer koud geworden terwijl ik ondervraagd werd over mijn vegetarische menu. (En nummer 7! Nummer 8! Nummer 10! Mwahaha.) En inderdaad maar weinig mensen kunnen zich voorstellen dat je nooit alcohol drinkt. (Die Sofie heeft trouwens gelijk. Onze publieke tolerantie over rijden en drinken is een probleem en nuchter aan het eind van een feestje kan het soms heel eenzaam voelen.)

Behalve dat ik vlees noch vis eet en nooit drink, lust ik ook al geen koffie en niets met prik. Thee of fruitsap gaan net, het liefst drink ik kraantjeswater. Maar omdat gewoon water vaak een beetje raar staat, bestel ik al eens een koffie (die ik laat koud worden) en hou ik tijdens het klinken soms een glas bubbels in mijn hand (dat ik daarna netjes doorschuif naar Allerliefste).

Dat ik ook nog eens geen tv en geen auto heb, maakt mij pas echt een zonderling. De lunchpauzes waarin programma's worden besproken, kan ik dankzij de krant meestal wel nog volgen. Vaak betwijfelen mensen of we wel ter plekke zullen raken. Pas als ze ons zien toekomen, geloven ze dat het kan.

Dus ja, als ik onder de mensen kom, laat zich al eens voelen dat ik anders ben dan de rest. Er zijn oprecht geïnteresseerde vragen. Er zijn soms praktische misverstanden en ook wel eens kritische bedenkingen. En natuurlijk af en toe ook ongevraagde tot onbeleefde commentaar. Maar om nu te zeggen dat het moet ophouden? Dat iedereen zijn zegje voor zich moet houden? Ik kan me zo voorstellen dat nog veel meer mensen te maken krijgen met ongepaste oneliners.

Mensen die bewust geen kinderen willen. Ge weet niet wat ge mist! Mensen die wel willen maar niet zo vlot kinderen kunnen krijgen. Ge moet er zeker op tijd aan beginnen, hoor. Mensen met een huilbaby. Probeer eens zus of zo, dat lukt zeker. Mensen met een groot gezin. Toch heftig om in deze tijd nog zes kinderen te hebben. Ouders met een kind met extra zorgbehoeften. Goh, dat moet toch echt niet gemakkelijk zijn. Alleenstaande ouders. Wat gij doet, zou ik echt niet kunnen. Mensen op zoek naar werk. Er komt wel iets op uw pad. Mannen die in de kinderopvang werken. Amai, dan hebt ge daar toch bewust voor gekozen? Vrouwen bij de brandweer. En is dat een beetje te doen, zo tussen al die mannen? Mensen die niet werken. Hoe vult ge dan uw dagen? Grootverdieners. Gij hebt toch geen klagen, hé. Vuilniswerkers, kuispersoneel. Tja, iemand moet het doen. Mensen die bewust minder werken. Waw, ik wou dat ik dat ook kon. Leerkrachten in het beroepsonderwijs. Dat is zeker lastig? Mensen die in de gevangenis gezeten hebben. Bij u kan ik me daar nu echt niets bij voorstellen. Koppels die apart wonen. En hoe doen jullie dat met jullie relatie? Singles. Wel knap hoe gij het doet. Vluchtelingen. 't Is hier ook niet altijd even gemakkelijk, ze. Mensen met chronische pijn of vermoeidheid. En kunt ge u daar dan echt niet overzetten? Mensen met een depressie. Maar gij hebt objectief toch alles om gelukkig te zijn? Een oud madammeke dat traag voor uw voeten loopt. Doe maar op het gemak. Een man die wat wankel op zijn benen staat. Hebt ge hulp nodig, meneer?




We zijn allemaal mensen met speciallekes. En eender welk gesprek je aanknoopt, er is altijd wel een goedbedoelde uitspraak of bezorgde vraag die niet overkomt. Sommige reacties hierboven rolden ook al eens over mijn lippen. Soms valt zo'n uitspraak goed, soms niet. Een dubbeltje op zijn kant. Als het goed aankomt, dan is het een aanleiding om van alles te delen. Maar voor hetzelfde geld vat iemand het dus op als een belediging. Ook al was het zo niet bedoeld.

Ben ik dan zelf altijd mild voor mensen met commentaar op mijn levenskeuzes? Bah neen. De ene dag kan ik het beter van me afzetten dan de andere. Wat ik wil zeggen is: op tijd en stond flappen we er allemààl domme dingen uit. Zelfs als je erin slaagt altijd uitermate voorzichtig te reageren - ik niet! -, dan nog valt het soms verkeerd.

We maken ons allemaal wel eens schuldig aan ongepaste commentaar - ik alleszins wel. Maar als die ongepaste commentaar van een ander komt, vrees ik dat we het vaak te sterk veroordelen. Straks durft niemand zijn mond nog opendoen, komen er alleen nog maar verkrampte conversaties. Niets zeggen is niets verkeerds zeggen. Maar dan missen we ook dat onhandig geformuleerde compliment, die scherpe opmerking die bij het bezinken wel een inzicht biedt, die naïeve vraag van iemand die het oprecht wil weten, de goed bedoelde raad waar je nu geen boodschap aan hebt maar die later nog betekenis kan krijgen, de tegengestelde visie die je eigen gedachten kan aanscherpen. Dat zou toch jammer zijn?
     

10 opmerkingen:

  1. Je kunt het zo goed verwoorden. Aan deze blog van jou heb ik weer zoveel gehad.
    Ik zeg soms teveel en soms te weinig. Soms wordt mij dat niet in dank afgenomen. Een mening hebben die heel erg verschilt van iemand anders is vaak lastig om te uiten/verwoorden (mensen voelen zich snel gekwetst terwijl dat dan toch niet mijn bedoeling is) en ik heb ondertussen geleerd om veel voor mij zelf te houden. Om te zwijgen. Wat mij dan weer frustreert.
    Wat ik wel goed kan is gul zijn met complimenten en die wil ik jou nu ook geven.
    Geen alcohol, geen koffie, geen TV, geen auto, geen vlees noch vis, ... Ik vind dat straf dat jij zo leeft en daar volledig gelukkig mee bent. Zoals jij zijn er niet veel en dat is heel speciaal want anderen zijn er al genoeg ;-).

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bedankt voor de complimenten, àlle complimenten! Dat kun je inderdaad wel heel goed. ;-)

      En verder valt het wel mee hoor, hoe wij leven. Ik ben het zo gewoon, voor mij lijkt het allemaal heel vanzelfsprekend.

      Ik bewonder jou minstens even hard, hoe jij het doet!

      Verwijderen
  2. Heel mooi verwoord, ik durf er ook dingen uit flappen en ik kan me ook ergeren aan stomme commentaar. Soms leg ik ze het zwijgen op met een venijnige opmerking, soms laat ik het over me geen gaan.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Herkenbaar... Maar als ik het over me heen kan laten gaan, voel ik me precies vaak beter. Dan zit ik me niet zo op te vreten, als je snapt wat ik bedoel ;-)

      Verwijderen
  3. Herkenbaar. Vooral dan in mijn hoofd. Ik heb geleerd 2x na te denken voor ik dat er ook effectief uitflap :)
    En ik heb de voorbije jaren - me verdiepend in blogs van mensen en levens allerhande - vooral geleerd om aan zelfreflectie te doen wanneer ik zulke verhalen tegenkom. Om te denken "hey, ik snap niet hoe hij/zij dat doet, maar die doet het wel en dus zou ik het ook kunnen". En dat kan over vanalles gaan. Over bewuster leven, vooral. Maar ook over het absurde van de patronen die onze maatschappij oplegt. Want ja ik heb makkelijk praten met een man en een goede gezondheid en een flinke dochter een een goedbetaalde job, maar verhalen van anderen doen me ook beseffen dat het vluchtig is, dat je dankbaar moet zijn. En dat als het ooit allemaal geen voldoening meer geeft, dat het KAN, om het roer om te gooien en het te stellen met minder, of in een minder voor de hand liggende situatie.
    Respect dus, voor die alleenstaande ouder, de geheelonthouder, de vegetariër, de brandweervrouw, de zero-waste adept, de leerkracht, vluchtelingen, mensen met huilbaby's... en het besef dat mensen altijd tot meer in staat zijn dan je op het eerste zicht zou denken!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik had er nog niet zo bij stil gestaan, maar het is waar: veel andere verhalen lezen, helpt wel. Het verbreedt ook telkens weer mijn perspectief. (Ook al blijf ik er soms ook stomme dingen uitflappen! :-)

      Verwijderen
  4. Ik heb het moeilijk met de vraag 'En, slaapt ze nog bij jullie?'. Het zijn mensen die dicht bij me staan die me deze vraag regelmatig voorschotelen. Mensen die heel goed weten hoe bewust ik de keuze maak om aan co-sleeping te doen, mensen die er dus op zouden mogen vertrouwen dat ze effectief nog bij ons slaapt. Ik vraag toch ook niet elke keer 'En, ben je nog vegetarisch?' of 'En, pendel je nog elke dag naar Brussel?'
    Ik vind het geen leuk gevoel me te moeten verantwoorden omdat een ander het er moeilijk mee heeft. Jouw probleem, denk ik dan, niet het mijne. Ik weet heel goed waarom ik doe zoals ik doe, en als je er meer over wilt weten, vraag me dan alsjeblieft de oren van het lijf over dat waarom, maar hou het niet bij 'of' ik het wel nog of niet meer doe. Want wat wil je daar eigenlijk mee te weten komen? Hoop je dat ik plots toch het -in jouw ogen- licht heb gezien?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Heb je het daar zo lastig mee? Kom, dan gaan we toch een keer koffie, euhm een watertje drinken.

      Verwijderen
    2. Welja, omdat er zo'n veroordelend kantje aan is. Aqua: anytime, babe!

      Verwijderen
  5. Wat een leuk schrijfsel! Stof tot nadenken :-)
    Wij hebben trouwens ook geen tv en ik mis het voor geen meter. Ipad, Netfli, youtube en spotify voor de kindjes: check. Ipad, netflix, youtube, spotify en sociale media voor de mama en de papa: check. We missen echt niets. Integendeel, ik zou soms nog wat meer willen missen :-)
    En ik drink ook geen koffie. Alcohol wel. Dat zou ik dan weer niet willen missen ;-)

    BeantwoordenVerwijderen