Moniek

Het kan ook zijn dat het Monique is. Maar in mijn hoofd heet ze Moniek. Moniek van het winkeltje. Het buurtwinkeltje waar de kinderen nog voor ze het eerste studiejaar bereiken, zelf boodschappen doen.

Dat lukt goed. Ten eerste omdat de winkel aan dezelfde kant van de straat ligt. Ten tweede omdat kinderen er steevast spekken krijgen. Zelfs als ze geen eieren of geraspte kaas kopen, geen bloem, boter of iets anders dat ik niet in huis maar dringend nodig heb, zelfs als ze enkel de sleutel komen afgeven voor de poetsvrouw de volgende dag, zelfs als de winkel dus eigenlijk van dienstverlening doet, krijgen de kinderen daar een snoepje. En altijd minstens twee: een voor zichzelf, een voor de broer/zus die niet mee is.

Het werkt. Is één van de eerste mijlpalen in het loslaten en uitsturen. Daarom vraag ik soms zomaar iets uit het winkeltje. Zo stuurde ik onlangs Lukas en zijn vriendje om melk. Lukas is dat gewoon, verlekkerde zich alvast in het snoepgoed waaruit hij zou mogen graaien. Het vriendje keek mij met grote ogen aan. Alleen naar de winkel?! Lichte paniek in zijn ogen, hij kon natuurlijk niet inschatten dat ik niet het type moeder ben dat hem onverantwoord over de steenweg zou sturen en in de supermarkt een hele kar vol laten laden. Wist hij veel dat er ook winkeltjes met Monieken bestaan. Zo blinkend zijn ogen, zo fier zijn schouders toen ze terug kwamen met twee flessen melk. En drie snoepen: eentje voor Lukas, eentje voor het vriendje J. en eentje voor de zus die thuis lag te lezen.

Wat Moniek dan doet is simpel maar onbetaalbaar. De eerste keren van een kleuter staat ze in haar deurgat te kijken of die wel goed thuiskomt. Ik doe vanaf mijn voordeur hetzelfde. Kijk eerst of ze wel goed de winkel binnengaan, sta daarna een hele tijd op wacht tot ze weer buitenkomen. Op dat moment zwaaien Moniek en ik naar elkaar. En pas na zoveel keren zwaaien valt die opvolging weg. Alsof we allebei tegelijk weten: ze kunnen het, het komt goed.