September 1990. Op de radio het nieuwsbericht van de dood van Wim De Craene. Die zomer zag ik hem voor het eerst - en het laatst - optreden op de dijk van Westende. Daar aan zee ben ik nog te jong om het goed te beseffen, maar die man heeft charisma en een bijzondere uitwerking op vrouwen. Mijn moeder en haar vriendin giechelen en sturen mij na het optreden naar de artiest. 'Vraag jij eens hoe oud hij is.' Giechel giechel. Ik ga het vragen, Wim wimpelt mij af. Bij de aankondiging van zijn dood vertelt de nieuwslezer dat het waarschijnlijk om zelfdoding gaat. Een van de dingen waarmee de zanger het moeilijk zou gehad hebben, was ouder worden. Ik kan geen nummer meer horen of ik moet denken aan hoe vervelend hij die vraag vond.
September 1998. Op reis in Marokko. Mijn lief stuurt mij lange brieven. In één van de dikke enveloppen zit ook een krantenknipsel. Over de dood van De Craene, toen acht jaar geleden. 'De mensen zijn nog steeds verdrietig en dat is allemaal uw schuld,' schrijft hij erbij. Hij doet het om mij te plagen en dat verlicht mij. Ik kan geen nummer meer horen of ik moet denken aan mijn allerliefste ontmijner.
September 2015. Op de radio herdenken ze de trieste 25ste verjaardag van zijn dood. Allerliefste zit in het buitenland en ik wil hem die verhalen over Wim's muziek sturen. Zoals ik altijd een lied stuur wanneer hij weg is. Bovendien: die nummers van De Craene zijn iets tussen ons geworden. Maar onze computer heeft kuren, werkt dan weer wel, dan weer niet. Dus blog ik het maar gewoon vandaag. Zonder aanleiding, niets.
Ik smijt er zelfs nog een podcast bovenop: Wie is Rozane van Wim De Craene? Een radioreportage van Arnout Bracke over het meisje dat echt in het Prinsenhof woonde.
Geniet van het luisteren.
Oh super, je hebt die gevonden!
BeantwoordenVerwijderenLang gezocht naar die uitzending over Rozanne. Met een eenvoudige opdracht in Google vond ik het niet in 1 2 3. Maar uiteindelijk dus wel. En ik vermoedde wel al dat sommigen er hier blij mee zouden zijn... ;-)
VerwijderenIk hoorde het lied Tim ooit in mijn jeugd (16-17-18 jaar) en moest altijd huilen. Dat is echt waar. Ik vertelde dat natuurlijk aan niemand (ondertussen doe ik dat wel!).
BeantwoordenVerwijderenToen ik 30 jaar was leerde ik mijn tweede man kennen en die heet Tim(my). We kenden elkaar één dag en ik vroeg hoe hij wou dat ik hem noemde (want ik kende nog een andere Timmy en dat was nu niet bepaald Wauw, maar dat zei ik hem niet). 'Wat jij maar wil zei hij!'. Dat is tot op heden dus voor mij en de kinderen nog steeds TIM. Ik zeg altijd Tim en we luisteren nog altijd heel vaak naar dat liedje. Zo een schoon liedje....
Je hebt een zeer goede smaak.
En weetje. Dat liedje past zo goed bij mijnen Tim. Dat is bijna onwerkelijk.
VerwijderenArmand is de man waar mijn eigen Tim bijna elke avond naar aan het luisteren is. Ken je Armand?
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi verhaal over Tim / Timmy. Maar je maakt mij nu vooral benieuwd naar Armand! Wie is Armand?
Verwijderen