Natgeregend en zongedroogd

Alsof ik het over tomaten voor bij het aperitief heb. Terwijl: wij gingen op fietsvakantie in België en het weer was... typisch Belgisch. Wisselend bewolkt met buien, kans op opklaringen. Dus werden wij natgeregend en weer zongedroogd. Maar ook altijd weer natgeregend. (En uiteindelijk weer zongedroogd.)

De zonnige, eerder bewolkte of ook gewoon doornatte dagen haalt U er zo uit. Staan we er op in T-shirt of regenjas? Gek genoeg zijn er ook foto's waarop wij iets luchtigs dragen en de kinderen een dikke trui. Dat komt: wie de grootste inspanning levert, heeft het al snel te warm.













En een inspanning is het zeker: kilometers afleggen en onderweg kamperen. Maar al bij al beviel die formule me. Op het ritme van een fiets trekt het landschap niet te snel en ook niet te traag voorbij. Vlaktes, heuvels, dorpjes. Al trappend veranderen de vergezichten vanzelf.  

Het kamperen maakte het extra avontuurlijk. Een stevige meerdaagse bergtocht, dat zou ik graag nog eens doen. Maar hun benen zijn nog te kort en een fietsvakantie komt dicht in de buurt. Samen met de kinderen een gezonde dosis ontberingen overwinnen. Hen met nauwelijks verholen trots vertellen wat voor dappere helden ze zijn. En na de inspanningen in de natuur, ontspannen in de natuur. Genieten van het buiten leven, de lucht, het mooie licht. Een bergpas oversteken zou misschien een andere achtergrond opleveren, maar niet zo'n heel erg ander gevoel. 

Maar wat mij echt gelukkig maakte en op het gevaar af als de Bond Zonder Naam te klinken: zo'n schone bende dat wij zijn. Die minimale ontberingen? Die doorstaan wij. Niet moeiteloos, maar wel als een team. Onze combinatie was complementair, zowel qua taakverdeling als moraal. Terwijl Allerliefste op het gasstelletje een eenpansgerecht kookte, schudde ik matjes en slaapzakken in de tent. Toen bij de weersvoorspellingen de moed in mijn zeiknatte schoenen zakte, berekende hij - pas évident! - een andere fietsroute. Zat hij even op zijn tandvlees, dan zette ik hem uit de wind. Enzovoort. 

Om over de kinderen nog maar te zwijgen. De aanmoedigingen die Jana zong: 'alleeeez mama, je ku-unt het', de bil- en rugmassage die ze mij vanaf het kinderstoeltje gaf wanneer Lukas even de aanhangfiets nam. De fietstassen wogen nog steeds even zwaar, de helling bleef steil en mijn longen en hart stonden nog altijd op ontploffen, maar het hielp. Net als het zonnetje dat Lukas te allen tijde gebleven is. Met zijn grappige commentaren en zijn waaromvragen. Midden in een regenbui die echt de druppel teveel was: 'Waarom heeft water geen kleur?' Toen moest ik willens nillens glimlachen. 

En dat ze in mijn team hun plan kunnen trekken, dat ook. Toilet zoeken in een onbekend restaurant, iemand vragen om de drinkfles bij te vullen, alleen naar het sanitair blok op een camping, fietszadel op de juiste hoogte zetten, afwassen aan de pomp ... De grootste groeischeut in zelfstandigheid was die keer dat we in een dorpje gingen rondvragen of we onze tent ergens in een tuin mochten zetten. We werden links en rechts doorverwezen, ik sloeg al een beetje in paniek maar wilde hen niets laten merken. Zij hielden er het volle vertrouwen in.

En jawel, na vijf keer 'probeer daar eens' lukte het. We belandden in het vakantiehuis van een Brusselse familie, mochten tussen de grootouders en kleinkinderen aanschuiven aan tafel. In de tuin een zwembad en trampoline, op jeep-afstand een oude boomgaard waar we tussen de paarden mee kersen mochten plukken. Hoe onze kinderen onmiddellijk vriendjes maakten, alles meededen zonder een woord van hun Frans te begrijpen, zich los werkten: stapten zorgeloos in de jeep naar de boomgaard, hun ouders zouden op één of andere manier wel achter komen. Heerlijk om te zien hoe groot hun geloof in de wereld is, de meeste mensen zijn vriendelijk en je kunt altijd alles vragen.  

Maar wat ik misschien nog het liefste zag gebeuren: die twee samen.