Spijtig voor ons, natuurlijk. Ook al was het nog een beetje zoeken geweest om samen te leven, het was in die korte zomer wel al leuk haar in huis te hebben. Met veel geduld en didactiek leerde ze Jana een paar deuntjes op de piano, aandachtig luisterde ze naar Lukas' onnavolgbare verhalen. Dagelijkse dingen zoals de gesprekken aan tafel of tanden poetsen in de badkamer kregen net dat ietsje meer. De bewondering van onze kinderen kon ik bijna vastnemen. Soms was het voor hen dan ook lang wachten vooraleer hun 'grote zus' zo rond de middag zou opstaan en naar beneden komen. Dan maakte ze zichzelf een smoothie in de keuken, zo XL dat ook wij telkens een volle beker kregen. (Eerder had ze me verplicht om veel fruit in te kopen en verzekerd dat die overvolle schaal binnen de paar dagen op zou zijn.) Nooit eerder aten wij zo gezond. Nooit eerder ook aten wij zo veel cake, taart, bananenbrood. En quiches, groentenschotels, slaatjes - in de keuken staan vond ze ontspannend. U snapt wel hoe spijtig het voor ons is.
Dan was er nog haar lach, van de meer hartelijke soort. En de uitstapjes die ze ondernam. Was ze hier nog wat langer gebleven, er was een heel nieuwe wereld voor mij open gegaan. Tja. Nu staat die extra kamer weer leeg. Logés altijd welkom.
* Sophie, bonne chance. Et danse! *
amai, die cake zie er ZOOOO lekker uit!
BeantwoordenVerwijderenWortelcake. Je snapt wel waarom ik haar ga missen, hé.
VerwijderenHet straalt er gewoon vanaf, je gaat haar missen. Tja, mensen die positieve veranderingen brengen laten herinneringen na he. Die wortelcake zal nooit meer smaken zoals vroeger.
BeantwoordenVerwijderenDie bananentaart proefde ik. Met een bolletje ijs als ik me niet vergis :-)
BeantwoordenVerwijderenHihi.
Verwijderenja, zo'n logee zou je voor minder missen! Maar hé, het was misschien kort, maar wat je gehad hebt, heb je gehad hé! En misschien blijven er wel een paar gewoontes/receptjes die je blijft gebruiken als herinnering achter.
BeantwoordenVerwijderen