Ik had als titel hierboven ook Beautiful Belgium kunnen gebruiken. Want speel je toerist in eigen land, dan zie je de bezienswaardigheden waarvoor hele ladingen Latino's en Aziaten overvliegen. En dat het inderdaad de moeite waard is.
 |
| op de beeldenroute van Comblain la Tour ligt een prachtig kerkhof |
Maar in de titel staat Wallonië omdat vooral dat landsdeel mij kon charmeren. Ze zijn daar vriendelijk. Schakelen over op gebrekkig Nederlands als ze ons gebrekkig Frans horen. En zijn op nog zoveel andere manieren behulpzaam.
Zoals die keer dat ik in een kleine superette uitleg dat ik de hele verpakking wil betalen maar slechts één rol WC-papier meeneem, de rest neemt te veel volume in onze fietsbagage. De gerante gaat naar het magazijn en komt terug met een volle rol uit het personeelstoilet. Voor niets voor ons.
En die keer dat de hoteleigenaar zijn statige onthaalbalie verlaat, de straat oversteekt en de deur van een klein kolenkot opent. 's Nachts mogen we daar veilig onze fietsen stallen. Of dan die keer dat we de weg vragen aan een man die een eindje besluit mee te fietsen. Hij heeft net thuis zijn middageten gehad en moet toch dezelfde richting uit, terug naar zijn werk. Als hij mij vanop zijn elektrische fiets ziet zwoegen en zweten, pakt hij het stoeltje van Lukas vast en duwt mij naar boven.
Die keer dat de campinguitbater voor ons een paar boodschappen meebrengt uit de supermarkt. Die keer dat een andere campinguitbaatster ons een lift geeft naar het begin van de kayakvaart. En dan die keer dat een soort halve jeugdherberg in Dinant eigenlijk wil sluiten: de laatste groep jongeren zwiert net de rugzakken over hun schouders, deze vzw sluit de deuren als er geen groepsreservaties zijn. Maar wij zien er oké uit, krijgen de sleutel en mogen blijven. Ongelooflijk, het lijkt wel The Shining. Een heel hotel met lange gangen en salon voor ons alleen. En natuurlijk ook die keer in het vakantiehuis van de Brusselse familie.
Op reis zelden zoveel goedhartigheid tegengekomen. En omdat we ook nog eens zoveel mooie dingen hebben gezien, lijd ik nu dus aan une folie pour la Wallonie. In Dinant alleen al heb je de Citadel (vreselijke geschiedenis daar!), het huis van Adolphe Sax, de grot "La Merveilleuse", artisanale speculooskoeken (die ze behoorlijk hip in de markt zetten) en een tijdelijke tentoonstelling van Andy Warhol. Werkelijk een prima aanbod tijdens regendagen.
Mooi aanbod ook in Mons. We wilden daar oorspronkelijk een nacht aan de regen ontsnappen, maar vroegen er al gauw eentje bij en bleven uiteindelijk drie nachten. In een fantastische jeugdherberg (met zelfkook, ondergrondse parking voor fietsen, speelzaal). Pal in het historisch centrum (ik wil met de kinderen nog eens heen op het feest van Doudou). Heerlijk vegetarisch gegeten bij de Libanees en bij Sherlock Holmes. En dat allemaal tijdens Mons culturele hoofdstad van Europa 2015. Het regende alweer, maar het mocht.
 |
| uit het project Autoconstruccion van Abraham Cruzvillegas |
 |
| moderne ménhirs door Maarten Vanden Eynde |
 |
| A Stitch in Time van David Medalla (sinds 1968!), uit de kuntsguerillabeweging |
 |
| Don't cross the bridge before you get to the river van Francis Alÿs, mijn favoriete kunstenaar |
Het deed me denken aan de schoolreizen die mijn ouders vroeger maakten. Dat was reizen om te leren. Nadien moest er een opstel over geschreven worden. Idem voor sommige gezinsuitstapjes. Soms betrapte ik mezelf op een soortgelijk idee: die kinderen zien hier zoveel, zouden we al die nieuwe kennis niet ergens moeten verankeren? Ach neen. Want voor we het wisten, stonden we weer in Vlaanderen. Het waren weliswaar de Vlaamse Ardennen, maar toch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten