Groter worden is groeien

(Het laatste bericht over zijn verjaardag. Tot aan volgend jaar.) Hoe cliché het ook is, bij zo'n mijlpaal verbaas ik mij telkens weer hoe snel het allemaal gaat. Dan zie ik hem plots de uitnodiging voor zijn feestje tekenen. Iets waar hij tot nu een gloeiende hekel aan had. Knippen, plakken, krabbelen - dat wou hij niet want dat kon hij niet!

Nu schrijft hij zelfs zijn naam er bij. Een grote stap, omdat hij steeds wisselde van hand (dat staat in zijn kleuterdossier!) en het potlood / de stift ook nog eens op allerlei verschillende manieren vast nam. Nooit gemakkelijk tussen duim en wijs- en middenvinger. Wie toonde hoe het beter ging, was er aan voor de moeite: dan werd hij boos en schoof het papier weg. Kans verkeken.

Ik heb lang gedacht dat hij gefrustreerd was door het niveau van zijn oudere zus. Hoe kan hij ook weten dat ook zij ooit gekrabbeld heeft? Onlangs vroeg hij bij dit schilderij waarom het ene oog zoveel groter was dan het andere. Hij moet inderdaad onmiddellijk perfect resultaat gewild hebben. Misschien dacht hij zelfs dat het zo moést. Want nu hij lijkt te begrijpen dat krabbelen mag, dat je in tekenen kunt groeien, wil hij graag proberen. Niet dat hij nu volop aan knutselen gaat, maar kaarsvlammetjes tekenen en zijn naam schrijven: dat wel. En ja, dat doet mij iets.