Kaarsen blazen

Vijf jaar worden, daar komt precies geen einde aan. Het begint al van 's morgens vroeg met een kaars in je speculaaspasta. Dat gaat door in de klas met Happy Birthday in cowboystijl, een wens-steen* en nog veel meer. Eenmaal thuis komen er vriendjes, moet je cadeautjes open maken en spelen.

Ik mocht gisteren overal bij zijn. Bij het ritueel in de klas, bij het spelen met de vriendjes. En ik zag dat het goed was: een dag die precies bij hem past. Zonder gedoe. Hij wou geen muzikaal pakket, geen zoektocht of andere animatie - alleen een pinata om op te meppen. Dus werd het een speelmiddag, maar dan met extra veel kinderen (drie speelkameraadjes, dat viel eigenlijk wel mee). Compleet op zijn gemak. Zijn vrienden mochten gerust buiten gaan voetballen, hij zou binnen met Joppe die ook niet stond te springen, wel iets anders doen. Geen probleem, ieder zijn ding. En toch volop in de belangstelling. Blij als de bel ging en een nieuw vriendje voor de deur stond, blij met de cadeautjes, blij toen er voor hem gezongen werd.

Het enige van deze heuglijke dag dat ik nog niet weet (en waar ik erg benieuwd naar ben): wat zou hij met die * steen in zijn handen en zijn ogen dicht nu toch gewenst hebben?