donderdag 28 mei 2015

Genteneirs in Brussel

Als ouders een rond getal vieren, dan zitten hun volwassen kinderen vaak met de handen in het haar. Die mensen hebben alles al, welk cadeau kun je in godsnaam nog geven?! Wij gaan voor evenementen.

Toen ze 30 jaar getrouwd waren, organiseerden we op exact die dag een zonsverduistering. We reden naar Frankrijk, naar een grasveldje in een open vlakte waar we een verduistering van 100% zouden zien. Ik herinner me dat nog: met onze speciale brillen op en dekens rond ons heen, in kampeerstoelekes en met een beker thermosthee in onze handen. Waaien dat het deed! Stil dat het werd! En mooi dat het was!

Toen ze samen 100 jaar werden, voeren we hen in stijl over de Gentse binnenwateren.  Ook dat herinner ik me nog. Het was zo romantisch bij zonsondergang - daar onder de treurwilg aan het Rabot - dat mijn zussen en ik elk tegen ons eigen lief aanschurkten. Mijn moeder die genoot van al het originele aan de boottocht (zo anders dan de andere waterarrengementen), mijn vader die aangedaan was van het simpele feit dat wij iets georganiseerd hadden. Alsof we voor die zonsondergang niet al hemel en aarde bewogen hadden!

Nu ze beiden 60 zijn, deden we van Genteneir in Brussel. Ik herinner me de argumenten die we daarvoor opsomden. Mijn pendelende moeder kon Brussel eens op een andere manier leren kennen. En mijn vader-architect kent veel te veel van de gebouwen in eigen stad. Misschien bracht een gegidste wandeling in Brussel nog iets nieuws? Was ik opgelucht toen ik zag dat hij zijn notitieboekje bovenhaalde! En ontroerd bij het traantje dat mijn moeder in de Marollen in het lekkere Soulresto wegpinkte bij de speech van mijn zus.




Opdracht volbracht. Gelukkig is er nog tijd voor ze 50 jaar getrouwd zijn. En nog meer tijd tot ze samen 200 jaar worden. De inspiratie is nu wel even op. (Tips altijd welkom.)
    

6 opmerkingen: