Ziekenboeg

Negenendertig drie. 'Jij bent mijn heet kooltje,' zei ik.
En hij kroop met zijn gloeiend lijfje nog wat dichter tegen mij.

Achtendertig vijf. 'Ik heb zo koud vanbinnen,' zei ze.
En ik legde een extra dekbed op haar rillend lijfje.

Achtendertig vijf. 'Al mijn gewrichten doen pijn,' zei hij.
En ik kon niet meer doen dan met mijn hand door zijn haar gaan.

Achtendertig drie. 'Dat is nu al dagen aan een stuk,' zei ik.
De dokter vond het niet normaal.
Toen ik eindelijk een paardenmiddel kreeg had ik de anderen in huis al allemaal besmet.

Het kan zijn dat U ons gemist heeft. We lagen in bed of in de zetel.
Wie heeft er nu ook griep in de lente?

Nu krabbelen we terug recht.
Langzaam, want wij zijn hier allemaal nog héél erg moe.
Langzaam, maar zeker.