Een handvol

Binnenkort wordt hij vijf. Dat is een handvol.
(Een handvol geluk, stond op het kaartje van zijn tante.)

Vandaag was het feest in onze tuin. En zoals steeds drummen alle andere kinderen dan rond het feestvarken om maar niets van de cadeautjes te missen. Hier fluisteren zus en buurmeisje wat er in het pakje zit.

En wat zat er in? Miniatuur 'koersfietsers'! Wat een hit, zeg. Zijn favoriete spel is namelijk het verplaatsen van dingen. Of het nu auto's, boten of treinen zijn, als het maar beweegt. Omdat hij ondertussen auto's, boten, treinen genoeg heeft, hadden we een oproep voor dit soort speelgoed gelanceerd.

'Nog coureurs!' riep hij enthousiast bij het tweede pakje.
Bij het volgende pakje even luid en blij: 'Nog coureurs!'

Hij heeft nu een ploegje van vier. Ze rijden allemaal op een zwarte fiets en dragen hetzelfde truitje. Dan is er nog eentje uit Zwitserland, uit Frankrijk, uit Italië. En drie met een gele trui.

Er waren nog meer cadeautjes. Een tandendoosje, een slaapklets (waarover later meer), een zelf samengesteld kleurboek vol fietsers, iets mysterieus met magneten van zijn Jopa en het zussencadeau dat Jana traditioneel helemaal zelf maakt (ook later meer).

Maar er waren vooral veel mopjes. Een van de kinderen bewerkte zichzelf met wrattenkruid, zo deed ze alsof ze gele pokken had. En mijn vader reikte onderdanig cadeautjes aan, omdat Lukas op zijn verjaardagstroon wel een koning leek. 'Maar neen, ik ben gewoon jarig!' En dan was er nog het moment waarop Lukas begreep dat zijn kroon gebruikt werd als vergaarbak voor strikken, linten en verfrommeld cadeaupapier. Voor hij dat ontdekte, waren de anderen al een hele tijd aan het konkelfoezen en giechelen tot en met. Dolle pret!

Toen alles uitgepakt was, riep hij zo luid dat heel de buurt kon komen eten. 'Tijd voor taart!' Twee taarten, eigenlijk. Want op zijn feest is het ook altijd een beetje mijn feest. (Als U het per se wilt weten: tussen de kaarsen op mijn taart staat een vermenigvuldigingsteken van tandenstokers... Of kijk gewoon even op mijn kroon.)

Ik verdwijn meestal in de aandacht die hij krijgt, maar vind het prima om zo kort bij elkaar te verjaren. Hij helpt mij blazen en we kunnen ruilen: ik at een stuk met aardbeien, hij had liever de chocoladetaart.

Het voelt goed om zo samen te vieren. Hij en ik. En al die lieve familie en vrienden.