20.000 zotten in dit land

De media hebben er weinig aandacht aan besteed, daags nadien was het al weer behoorlijk stil. Het is nu een week later en ik neem mijn verantwoordelijkheden op: uitgebreid verslag van de Grote Parade van Hart boven Hard.

De kinderen zelf zijn vastgelegd door andere (amateur-)fotografen. Zelf heb ik geen bewijs van onze deelname. Eerst had ik het te druk met popelen. (We vertrokken samen met de buurt, na een gezamenlijk ontbijt in Trafiek. Dat alleen al verzachtte de pijn van het zomeruur.) Daarna had ik het te druk met onder de indruk zijn.

Die 20.000 mensen hadden 's ochtends even goed kunnen beslissen om lekker thuis te blijven. Niemand die hen scheef bekeken had. Integendeel, met dat hondenweer was het zelfs een verstandige beslissing geweest. Dat zoveel zotten toch naar buiten, naar Brussel trokken, toont hoe hard ze willen dat er iets verandert.

Ik stond een tijdje langs de kant, zag een stuk parade passeren. De achterban die het middenveld had opgeroepen: gekleurde jongeren, mensen in armoede (jawel, armoede kunt ge zien). En dan nog eens al die losse individuen. Piepjongen in draagdoeken, senioren die hun hele leven hard gewerkt en nog nooit betoogd hebben. Zoveel mensen die zich niet lieten doen door de regen. Sommigen bleven koppig zingen en dansen. Anderen smeten hun geknakte paraplu opzij, bogen het hoofd en stapten verbeten verder. Al die mensen samen die vinden dat het tijd is voor iets helemaal anders, tout autre chose', daar kreeg ik koude rillingen van en tranen in mijn ooghoeken. Alsof het nog niet koud en nat genoeg was.

Op het einde had ik het te druk met niet verzuipen en zorgen dat mijn kinderen niet verkleumden. Jana stapte moedig en deels op automatische piloot. Nat tot op haar vel, doorgaand tot het eindelijk allemaal voorbij zou zijn. Lukas wisselde al die tijd de schouders van Allerliefste af met die van de buurman. Hij zat hoog (maar niet droog) in een soort overlevingsmodus. Blik op oneindig, te veel in stand by om te zeuren of te jammeren. Toen we hem aan het Centraal Station op de grond zetten, viel hij pardoes omver. Zelfs als ik foto's had getrokken, denk ik niet dat ik hun dapperheid had kunnen vastleggen. (En voor ik van kindermishandeling beticht word... 's Avonds na een warm bad zeiden ze gelukkig ook dat het leuk was.)

Om kort te zijn: ook zonder visueel bewijsmateriaal heeft iedereen gezien dat er 20.000 zotten in dit land wonen. Heerlijke zotten die door weer en wind met man en macht hebben getoond dat ze het allemaal graag anders willen.