Nu heb ik het weer gevoeld: ergens voor gaan geeft een ongelooflijke boost. Zeker als het allemaal zo vlot loopt, de ploeg zo enthousiast is en het resultaat zo gigantisch is. Achteraf is het haast schattig dat we enkele maanden geleden voorzichtig hoopten op tweehonderd à driehonderd man. Misschien vijfhonderd? En dan... Twee-duizend-acht-honderd!! (Ik blijf het maar herhalen. Telkens weer die glimlach.)
Toen het MIAT dat cijfer zondagavond kwam vertellen, was het kicken voor iedereen. Vrijwilligers van nu nemen dan blijkbaar een selfie.
Eerlijk is eerlijk: vrijwilligerswerk doen als je ook nog gewoon werkt én een huishouden hebt, is goed zolang het tijdelijk is. En dan nog. Zelfs die paar maanden lukte het alleen maar omdat er ook achter de schermen van het vrijwilligersbestaan nog eens een hele hoop andere vrijwilligers voor mij klaar stonden.
Grootouders die kwamen babysitten terwijl wij beiden naar verschillende vergaderingen gingen. Buurvrouwen en collega's die afstand wilden doen van hun stofrestjes. Een schoolmoeder die aan een buttonmachine kon geraken. Wildvreemden die zich via internet kandidaat stelden om dat button maken te begeleiden. Vriendinnen die zich op het evenement zelf over mijn kroost wilden ontfermen.
Alweer die grootouders die de dag zelf in een beurtsysteem opvang en maaltijden regelden. Toen ik zondagavond bekaf thuis kwam, was zelfs de afwas gedaan en de was geplooid!
Ik herinner me dat ik mijn ouders vroeger ook af en toe inschakelde voor de scouts. Of toch minstens hun auto om grote dingen te vervoeren. Hun afgedankte spullen om de tombola te verrijken. Hun keuken om voor de financiële actie pannenkoeken te komen bakken. Een keer zelfs hun groot hart om op de laatste dag van een véél te hectisch welpenkamp te komen helpen met opkuis, bagage en materiaal en zo. Maar zo intensief als nu? Ik denk het niet.
* Mama en papa, Moeke en Vake, Annelies, Hester, Klaartje,
Patricia, Katelijn, Els en Annelies, bedankt! *
Dankjewel! Het was in elk geval een topdag met veel positiviteit en enthousiasme.
BeantwoordenVerwijderenVind ik ook... Nog steeds blij als ik er aan terugdenk.
VerwijderenJa, "gewoon" vrijwilligerswerk is één ding, maar mee de drijvende kracht achter iets zijn, is nog iets anders he. Ik ging vroeger elk jaar helpen op de organisaties van onze fietsclub, maar dat was de makkelijke versie van vrijwilligerswerk: een job toegewezen krijgen, een dag helpen en dat was het. De mensen die alles achter de schermen regelden, die waren daar wéken mee bezig en dat heb ik altijd straf gevonden, dat iemand de energie en de goesting heeft om daar zoveel van zijn/haar tijd in te steken.
BeantwoordenVerwijderenIk vind dat ook straf en vrees dat het bij mij toch niet voor een jaarlijks evenement is... Zo af en toe eens zot doen en dan denken: nooit meer! (Tot een volgende keer ;-)
Verwijderen