donderdag 19 februari 2015

Jeanine, la tricoteuse

Krokusvakantie. Punnikvakantie.




De ingeving kwam na een bezoek aan mijn grootouders. Na 'wat wilt ge drinken?' en 'neem nog een cakeske' vragen ze steevast of de kinderen het goed doen op school. Ik bevestig dat, vertel een beetje over het weinige huiswerk dat ze hebben, maar dat het ruimschoots gecompenseerd wordt door de tijd die in de klas gaat naar planning en zelfstandig werk. Ze zijn altijd erg geïnteresseerd, mijn grootouders. Ook in nieuwe dingen 'van tegenwoordig', zoals projectonderwijs en de Jenaplanmethode.

Grootmoe: 'Ik denk wel dat het een goede school is. Ook al hebben ze niet veel huiswerk. Maar wat mij soms verbaast... Dat ze met zo veel minder tijd, toch nog veel kunnen leren! Vroeger hadden wij zaterdag nog een volle dag les, enkel op zondag en donderdagnamiddag hadden we vrij.'

Grootva: 'Dat was voor de meisjes, hé. De jongens hadden ook nog dinsdagnamiddag vrij. Oh, dat was plezant als ge zo na uw huiswerk nog kon spelen.'

Grootmoe: 'Dat komt omdat de meisjes bovenop de gewone lessen nog handwerk hadden. Elke dag minstens een uur. Dus hadden we een halve dag minder vrij.'

Nog voor ik verontwaardigd kan reageren, zegt mijn grootvader: 'Ja maar, wij hadden ook handwerk, hé. Ik heb nog leren tricoteren met zo'n houten popke met naaldjes erop. Dat popke heette Jeanine, la tricoteuse. Dat deed ik tot ik ongeveer 7 was, daarna was het voorbij.'

Grootmoe: 'Al vraag ik me wel af wat de zin daarvan was. Allez, als ge als jongen leert tricoteren maar verder niets, dan kunt ge toch geen handenarbeid? Wat zijt ge nu met tricoteren als ge geen sokken kunt stoppen of geen knoop kunt aannaaien?'

Grootva: 'Maar toch wel, dat is zinvol! Ge leert toch vingervlugheid? Een soort van handcoördinatie? Ik kon dat alleszins zeer goed. Ik was altijd als één van de eersten klaar. Dan toonde ik mijn werk aan de juf en die zei: 'Help die jongen daar maar, die is nog niet klaar.' Ja, dat vond ik precies toch niet de bedoeling, dat ik een ander zijn werk zou doen omdat ik zelf mijn best heb gedaan! Op den duur deed ik mijn best niet meer. Als ik zag dat ik te snel was en dat het draadje van de andere jongens nog maar kort was, dan tricoteerde ik efkes heel traag.'

'Aha,' zeg ik en mijn ogen lichten op. 'Gij had dus toen al van die streken?'

En met een brede grijns lacht hij. 'Ja, hoor. Kinderen hebben snel iets in de gaten. Maar wat mij altijd is bijgebleven: met die lange wollen draadjes maakten we werkjes. Bijvoorbeeld in een slakkenhuisje plakken, dan draaide ge uw wollen draad in een spiraal.'

Grootmoe: 'Oh, dat was verschrikkelijk. Ge moest dat plakken en ge kreeg die ronde draden niet goed plat. Vreselijk!'

Grootva: 'Awel, op het einde van het jaar was mijn werkske verdwenen. Gepikt door iemand anders. Allez, wie doet nu zoiets?!?'

Aldus de boef die op de speelplaats kinderen afdreigde voor postzegels.


Maar dat is weer een heel ander verhaal.

6 opmerkingen:

  1. Haha, zalig! Ik herken de streken in mijn pa..

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Reacties
    1. Ja, hé? Ik wil dringend weer eens langs gaan bij hen...

      Verwijderen
  3. Haha, zalig om zo'n verhalen te horen!
    Ik vind het altijd plezant als mijn vader en zijn broers vertellen over hun "streken" vroeger. Zo nam mijn vader ooit gewoon zijn bank mee naar buiten toen de leerkracht hem naar buiten stuurde met de opmerking "laatste bank buiten"... :-)

    BeantwoordenVerwijderen