Telkens ik haar afzette, was het bijna weer tijd om haar op te halen. En toch deden we het
opnieuw: een theaterkampje bij Larf! Ook al trommelde ik deze keer geen compagnie op, ze popelde bij voorbaat. Het gaf niet dat ze niemand zou kennen, ze wil later toneelspeelster worden. Bleek bij aankomst dat ze de helft van de groep al van andere gelegenheden kende. Er waren kinderen uit de crèche, de scouts en het
ponykamp. Hoe groter ze wordt, hoe meer ze ondervindt: de wereld is klein.
Vrijdag gingen we naar de slotvoorstelling. Thema was een wereld zonder volwassenen, de kinderen vertaalden dat naar een verhaal over het ontstaan van de planeet, met één- en tweecelligen die later aan land kropen, het uitsterven van de dinosaurussen
- 'en toen gingen ze dood! echt waar? oh neen!' - en de eerste aapmensen.
Op het einde dansten ze als losgeslagen wilden op Timber. Ergens ontwaarde ik wel een verband met de wereld zonder volwassenen, maar hun spel toonde toch vooral hoeveel de kinderen die week geïmproviseerd hadden.
En ik zag wat ik vorige keer zag: ze huppelde vanbuiten en vanbinnen.
Volgend jaar wil ze
voor echt.
Tof dat ze dat doet en ook durft er alleen naartoe te gaan, want ook al kende ze uiteindelijk wel veel mensen, ze wilde toch maar gaan zonder dat op voorhand te weten! Als kind vond ik dat vreselijk om ergens alleen naartoe te gaan, ook al viel het uiteindelijk altijd heel erg mee :-)
BeantwoordenVerwijderenIk vind dat eigenlijk ook heel dapper van haar. Ik was zeker al 12 toen ik op mijn gemak alleen naar kampjes ging en dacht "ik maak wel vrienden". Maar bij haar was de goesting voor toneel spelen deze keer groter dan de onzekerheid voor nieuwe kinderen. Inderdaad tof, hé? Ik vind themakampjes als dit ideaal om te ontdekken waar de passie van je kinderen zit. Zonder dat je ze moet inschrijven voor een heel jaar waarbij ze misschien afhaken, kunnen ze op die manier toch van alles proeven.
Verwijderen