Over de liefde, een vis en een beer

Kunstendag 2014 ging in het MSK over de liefde. Liefde met grote L en liefdesbrieven met krullerige letters. In de ateliers vandaag zou de jongsten liefdeskrabbels maken, de oudsten zouden bezig zijn met kunstkoppels. Maar eerst: rondleiding op kindermaat.

Allerliefste en Lukas waren vooral geïntrigeerd door de vrouw met het varken.

Achteraf pols ik of die vrouw dan verliefd was op dat varkentje.
Boos. 'O nee, hé! Moet ik dat nu weer uitleggen?! Die kan toch niet rechtstaan?!'
'Kun je alleen verliefd zijn op iemand die kan rechtstaan?'
'Ja.' Op een toon van 'jongens toch, weet je dat nu nog niet?'
(Probleem is dat ik hem meestal überschattig vind als hij zo volledig in zijn wereld op gaat.)

Jana, haar kunstpartner en ik zochten in de zalen naar prinsessen en liefdesbrieven. Zo'n focus werkt goed voor kinderen. Zelfs ik ontdekte met die bril andere dingen dan anders. Dat een gezamenlijk zelfportret of een beeldhouwwerk voor de muze ook een soort liefdesbrieven zijn bijvoorbeeld. Bij het beeld van Assepoester - te herkennen aan de ene schoen die ze mijmerend in haar hand houdt - werd het zelfs gezellig.

De kinderen vertelden het hele sprookje en de gids wees laconiek op het verschil tussen kunst en Disney. 'Je zou haar niet meteen als Assepoester herkennnen, hé? Tja, de kunstenaar vond het mooi om haar zonder topje af te beelden. Ze is net haar prinsessenkleed van het bal kwijt geraakt en heeft haar slaapkleedje nog niet aan. Ik vraag me af waarom de kunstenaar haar precies op dat moment beeldhouwt. Gelukkig houdt ze haar pump nog vast, zo weet je dat het om Assepoester gaat.'

Wat ik uit de rondleiding onthouden heb. (1) Cupido richt zijn pijlen niet zorgvuldig. Als je sommige brieven en schilderijen samenlegt, wordt het een echte soap: man wil vrouw die smachtend het portret schildert van een andere man die verliefd is op een andere (tuin?)man. En (2) in de loopgraven was een hele liefdesbrievenindustrie, met speciale rijtuigen voor postduiven, roze prentkaarten... Een logistieke operatie van internationale proporties. 'Everything to keep them smiling,' concludeerde de gids.

Na de rondleiding trokken de kinderen naar de ateliers. Jana en haar kunstpartner mochten een feestelijke uitnodiging maken voor 'die ene bijzondere, diegene die je het liefste ziet.' Bij Jana is dat haar knuffelbeer, bij Luka zijn thuis. En zo goed als zij elkaar verstaan - de muze en de schepper, een rol waarin ze elkaar zo schoon en naturel kunnen afwisselen - gingen ze elk op hun eigen tempo aan het werk en tekenden ze nadien op elkaars affiche bij.

Lukas kreeg bij Allerliefste de opdracht om met zachte materialen iets liefs te maken.Verwarrend, vond hij, project liefde was toch voorbij? Nu zou hij met zijn klas aan project zee beginnen! Dus maakte hij een vis. Met oogjes, sponsjes, moesjes. Met kranten, linten, ragers. En een roze ballon. 'Zo is het toch ook nog een beetje liefde, hé mama?'