Bananenvoeten

Hij zegt van die leuke, wereldwijze dingen. Verzint nieuwe namen voor fenomenen die hij niet onmiddellijk kan plaatsen. Goh, ik zou dat allemaal ergens willen noteren, alles beter bijhouden. Maar het leven is leven, niet archiveren. (Blijf ik mezelf maar voorhouden, want ik archiveer al vrij veel. Een mantra om het wat minder te doen, kan geen kwaad.)

Deze zelfbedachte term van hem onthoud ik wel. Hij is ondertussen al opgenomen in mijn vast vocabulaire. Bananenvoeten. Ofte hoe het eruit ziet wanneer je je schoenen verwisselt. Linkervoet in rechterschoen. Rechtervoet in linkerschoen. Zo dus:

Zelfs met de nieuwe schoenen en het trucje 'de ritsen kijken naar elkaar' overkomt het hem regelmatig. Dan lacht hij luid zijn smakelijke lach. 'Ik heb weer bananenvoeten!' En wisselt weer.

Gek, hé? Sommige kinderen hebben dat meteen mee. Zonder uitleg schatten ze meteen in / voelen ze perfect aan (ik weet niet hoe dat werkt) welke schoen aan welke voet hoort, welke want aan welk hand. Andere kinderen hebben daar jààààren moeite mee. Zou het iets genetisch zijn? En van wie zou hij het dan hebben? Ik doe mijn schoenen namelijk altijd juist aan.