Gisteren ook. Mijn vader, jopa van Jana, ging onder het schoonste trekgat ter wereld mee schaatsen met de klas. Met aan elke hand een kind of vier zweefde en zwierde hij over de piste. 'Het genoegen geheel aan zijn kant,' zo zei hij zelf.
En aan mijn kant! Het was heerlijk om hem zo te zien. Alleen jammer dat er achteraf geen ijsmachine aan te pas kwam. Want in mijn verbeelding zie ik het hem zo doen. Hij heeft een beetje hetzelfde postuur, dezelfde manier van bewegen en dezelfde attitude: altijd bereid mensen op een verkeerd been te zetten.
Had mijn vader dit gisteren écht gedaan, ik had er waarschijnlijk - zoals mij ook telkens overkomt wanneer ik dit filmpje bekijk - een traantje bij weggepinkt. 't Komt door de muziek. En de zoete herinnering aan de vader-dochter-momenten uit mijn kindertijd.
Edit: 'Ligt de schaatsbaan tegenwoordig onder de Stadshal? Dan is het de schaapsbaan,' aldus mijn collega. (Tja, als de mensen hieronder niet reageren, noteer ik hun reactie zelf wel.)
veel te veel eer voor haar papa maar laten we het omdraaien
BeantwoordenVerwijderennaast glijden en schuiven kan mijn mijn dochter nog iets veel beter: schrijven
;-) en zoen!
BeantwoordenVerwijderenik wil dat nog wel eens overdoen: zondagvoormiddag in Kristallijn - Jana idem dito.