Inbellen

Ook dit durf ik bijna niet te schrijven... Maar het is dus dankzij corona dat ik mijn grootmoeder nu regelmatig op het scherm zie.

Tevoren liep dat moeilijk. Grootmoe heeft een iPad waar haar vingers niet altijd vat op krijgen. Zo'n touchscreen reageert blijkbaar minder op gerimpelde huid. Ik van mijn kant heb geen compatibel systeem. Apple versus Android. Proberen inbellen via mijn ouders, elke keer dat zij op bezoek waren, lukte ook niet altijd. 

Maar tegenwoordig zijn de rusthuizen dus ook gedigitaliseerd! En mail ik gewoon rechtstreeks naar Heleen. Heleen van de dienst animatie.

Ik vraag haar wanneer ik het grote, mobiele televisiescherm nog eens mag inpalmen. Dankzij het tijdsverschil zijn er op 'mijn uur' maar weinig andere kleinkinderen die met hun grootouders kunnen praten. En op het moment van onze afspraak, bel ik in.

Met Skype, ja. Niemand die dat nog gebruikt! Dat betekent meer bandbreedte voor mij en Grootmoe. 

Niet onbelangrijk nu Vietnam haar vijfjaarlijks Nationaal Partijcongres houdt. Dat komt in een non-democratie namelijk neer op interne verkiezingen. Voor een éénpartijstaat is dat best een spannend moment, eentje waarbij veel kan staan of vallen. Om kritiek bij voorbaat in te perken, hebben ze daarom alvast het internet onstabiel gemaakt. (Even dachten ze eraan om gewoon alle sociale media te blokkeren, maar dat had opstandsgewijs misschien net een averechts effect gehad.) 

Met ouderwetse Skype geraak ik meestal doorheen die zwakke internetverbinding. Bovendien heeft het die heerlijke ringtone. Terwijl ik daarop een dansje doe, rolt Heleen mijn pixels naar de kamer van Grootmoe. Daar verschijn ik dan, levensgroot in haar piepklein salon.

En dan ben ik blij, zo blij, dat er nu zoiets als virtueel bezoek bestaat. 

Hoewel ik haar natuurlijk nog liever gun dat ze binnenkort weer veel meer écht bezoek kan krijgen.