Het is hier zoals waarschijnlijk overal ter wereld. Als je niet levensbedreigend gewond bent, maar buiten de ziekenhuisuren toch medische zorg nodig hebt, dan beland je in de traagste wachtrij van de spoed.
Tel daar nog eens een taalprobleem bij. Want na hun uren gaan de vertalers natuurlijk ook naar huis.
En een overvloed van medewerkers die elk hun eigen, kleine, specifieke taak hebben. Niet iedereen mag zomaar patiënten rondrijden, daarvoor moet je wachten op de rolstoelman. Niet iedereen mag zomaar een beker water komen brengen, daarvoor moet je het juiste formulier invullen. Want ook de bureaucratie is enorm. Briefjes, stempels, handtekeningen en de printer op een ander verdiep.
Tijd genoeg dus om foto's te trekken. Jammer dat ik het toestel niet bij had. Anderzijds, met een telefoon kun je stiekem foto's trekken, misschien toch handig in een ziekenhuis.
Toen we - zonder overdrijven - uren later eindelijk weer buiten stonden, had Allerliefste al vier broodjes bành mí gehaald en had Jana op de achterbank haar huiswerk gemaakt.
'En?' vroegen ze op de terugweg. 'Gelukkig geen inwendige ontsteking op zijn kniegewricht,' zei ik. In de tropen moet je elke wonde heel precies behandelen, door de hoge vochtigheidsgraad en vliegenlarfjes en zo is de kans op infecties vele keren groter. 'Nu twee soorten antibiotica en afwachten.'
Lukas stortte zich ondertussen op het eten. Hij was moe en hij had pijn en honger. 'Wel goed gedaan,' draaide ik mij nog naar de achterbank. 'En we hebben onderweg naar de radiologie toch maar mooi de verpleegsters zien dansen, hé?'
Het is dat we hier al zo lang wonen dat niemand in de auto daarop doorvraagt. 'Only in Vietnam!' zeggen we zo vaak tegen elkaar. Maar daar stonden ze dus, een voltallig medisch team mooi in positie. Eén of ander dansje aan het oefenen voor één of ander personeelsfeest waarschijnlijk. Pauze en gegiechel als wij door de gang passeren. Zodra we achter de hoek verdwijnen, de muziek weer op het hoogste volume.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten