We malen geen kilometers en de wandeling is ook technisch niet zo moeilijk. De kinderen balanceren op de muurtjes tussen de rijstvelden. We wandelen over de terrassen, door tropische bosjes. Steeds hoger en warmer. Het landschap is zo fenomenaal dat het elk ongemak doet vergeten.
Pas wanneer Wind, onze lokale gids, naar een huis verderop wijst, voelen we het plots. Verhit. Moe. Honger. In de wandeling inbegrepen zit een lunch bij een lokale familie. De timing kon niet beter.
De was hangt op het erf. Over een bamboestok bij de buitengevel de rest van de kleren. Binnen staan twee tafels gedekt. Wind wijst waar wij mogen zitten. Op de lage houten bankjes, bij de schalen met rijst, ei, tomaat en brood.
Bij het boeken bestelden we vegetarisch. De andere tafel is voor de familie die dit huis openstelt. Wij betalen vandaag hun kip en het eten voor de rest van de week.
De mater familias schuift bij ons aan. Ze neemt voor zichzelf een kommetje vlees van de andere tafel en schept onze kommetjes vol rijst, morning glory, tomatensla. Ze wijst naar de soya saus, naar het bord met brood. Als onze kommetjes nog maar half leeg zijn, vult ze ze alweer bij. Ze gesticuleert en wij knikken. We moeten veel eten.
Haar oudste zoon komt ook regelmatig naar onze tafel. Er staan kleine glazen die hij voortdurend bijvult. Rijstwijn. De sociale druk ligt hoog, we moeten meedrinken. Allerliefste weet ondertussen wat hem te doen staat. Kleine slokjes en veel show. Ik kan ondertussen ook perfect doen alsof.
De gastheer polst naar de leeftijd van onze kinderen. Jana twaalf en Lukas bijna negen? Dan kan het meisje ook meedrinken. 'Oh neen, neen, neen!' lachen we luid. 'Too young! No, no, no!' Het is omdat ze blond is en ons niet kennen dat het kan.
De jongens in de familie ontkomen er niet aan. De oudste van veertien slaat de rijstwijn zonder protest achterover. De jongen van twaalf wil niet maar moet toch.
Rond de leeftijd van 15 à 16 jaar trouwen ze. Bekrachtigd door lokale rituelen, korte tijd later een eerste baby. Pas wanneer ze meerderjarig zijn, kunnen ze huwelijk en kind(eren) officieel laten registreren. Zonder papieren krijgen veel baby's en jonge kinderen de eerste jaren van hun leven geen gezondheidszorg en onderwijs.
De volwassenen zitten nog steeds aan tafel, de kinderen gaan er met hun kommetjes vandoor. Een meisje heeft een telefoon bemachtigd, kort na de middag zendt de Vietnamese televisie cartoons uit.
Nadat de jongste schoondochter zichzelf en haar baby gevoed heeft, ruimt ze de tafels af. De mannen en onze gids blijven zitten, kletsen en drinken. De grootmoeder die bij ons aanschoot, draait zich naar de kinderen.
Die zijn al lang van tafel weg geslopen. Ze hebben iemand een telefoon ontfutselt en kijken naar een filmpje. Straks is het tijd voor een dutje, ze mogen nog even. Lukas heeft goed door wat er aan de hand is.
Hij leunt eerst tegen de deurpost, het scherm echt wel klein om goed mee te kunnen kijken. Langzaam schuift hij dichterbij. Als hij al een tijdje op gelijke hoogte zit, krijgt hij een bankje onder zijn billen geschoven. Het filmpje slokt hen helemaal op, ze merken niet eens dat iedereen nu naar hen kijkt.
De baby vindt het minder interessant, hij kruipt naar zijn grootmoe. Spelen met een papieren waaier, lachen naar de mama. Zij is nog altijd druk bezig. Teilen met water vullen, rijstkommetjes spoelen. Als de afwas klaar is, kan ze straks ook even rusten. De kinderen voelen dat het bijna zover is, ze verhuizen met de telefoon naar het bed in de hoek van het huis.
Tijd om op te stappen en onze tocht verder te zetten. 'De familie gaat dutten, Lukas, zeg je nog dag?' Hij zwaait zo breed als de kinderen naar hem lachen. De grootmoeder, de schoondochter, de oudste zoon, het hele huishouden. Zwaaien en lachen, meer woorden zijn er niet nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten