Erfgoedloop

Sommige Vietnamezen lopen de vijf kilometer op blote voeten. Anderen dragen plastic sandalen, de meesten namaak Nike Air. Lopen kan gratis, het schoeisel maakt niet uit.

Maar net omdat er weinig loopevenementen zijn waaraan iedereen gratis kan deelnemen, schatten de meesten de afstand niet goed in. Ze sprinten het hele traject en zakken voorbij de eindmeet door hun benen. De mannen, de vrouwen, de schoolkinderen.

'Geen zorgen,' zeg ik tegen Jana en Lukas. 'Niemand zal jullie moeten wegdragen. Op ons eigen rustige tempo houden we het wel vol.' We wachten aan de start. Volgens het programma zou onze cohorte om 9u30 vertrekken, het is ondertussen bijna een uur later. Onze cohorte bestaat uit expats en goed geïnformeerde toeristen. Wie anders heeft zo veel tijd?

Het fluitje, Lukas schiet uit de startblokken. 'Niet zo snel!' hijg ik hem achterna. Na de eerste 500 meter, voorbij de Brug met Lichtjes, vertraagt hij. Jana haalt ons in, we lopen nu met ons drieën.

Tussen Ms. Katie en de directeur. De juf zegt dat ze al joggend gerust maaltafels wil opvragen, om de verloren klastijd in te halen. Lukas heeft nog genoeg adem om NOOOO! te roepen, de directeur lacht. Hij heeft alle spijbelaars op voorhand amnestie beloofd. 'Zodat we samen de twintigste verjaardag kunnen vieren van Hội An's erkenning als VN Wereld Erfgoed Site.'

En een erfgoedloop is het. We rennen door de oude straten van Hội An. Enkele koffie- en theehuizen hebben net hun deuren geopend, de meeste andere winkels zijn nog gesloten. Daardoor zien we de gele gevels op hun mooist. Het panelen, het houtwerk, de zuilen, de balkons.

Langs de Japanse brug. Langs de Vietnamezen die de stad langzaam klaar maken om de toeristen van vandaag te ontvangen. Ze sporen ons aan. Đi đi đi! De kinderen krijgen applaus. Op dagen als deze houdt Hội An van haar buitenlanders. 

De aanmoedigingen en de ochtendwarmte voelen goed. Er is een grote verbondenheid, wat hebben wij geluk dat wij hier mogen wonen. De kleine groepjes toeristen die nu al rondslenteren, kijken ons verbaasd, geamuseerd en - misschien, dat beeld ik me in - ook soms een beetje jaloers na. 

Aan de eindmeet roepen en juichen Vietnamese supporters. Wij lopen op onze sportschoenen over de eindmeet. Op sandalen of blote voeten zou ik waarschijnlijk ook door mijn benen zakken. Nu hebben we nog net genoeg energie om tot bij ons groepje van de internationale school te lopen. Iedereen is moe, iedereen heeft dorst, iedereen is blij.