Op een van de plateaus van Đà Lạt staat het treinstation uit de koloniale periode. Art deco natuurlijk, voor minder halen die Fransen hun handen niet uit hun zakken. Hoewel ik vermoed dat het Vietnamezen zijn die de bakstenen gestapeld hebben, de muren gemetst, het marmer aangevoerd, de sierlijsten bewerkt, de glasramen gestoken. In opdracht en onder toezicht van.
Mooi gebouw, ook binnen. Aan het loket vragen wij wanneer de volgende trein naar Trai Mat rijdt. Want daar staat de tempel van Linh Phuoc, naar het schijnt bijna even surrealistisch als het Crazy House.
We weten dat de trein alleen rijdt als er minstens twintig reizigers zijn. Er lopen precies genoeg nationale en internationale toeristen rond, dat moet lukken. Aan het loket gebaart de bediende dat er vandaag geen tickets meer verkocht worden. Zo kom je natuurlijk niet aan genoeg volk!
Niets aan te doen. We kopen een ticket voor het station. Op het perron lijkt een wedstrijd gaande voor het mooiste, het meest sexy of het meest romantische portret. Koppeltjes die hand in hand over de sporen lopen. Mysterieus zwoel poseren bij de zwarte stoomlocomotief. Elegant bij de oude houten wagons.
Lukas gaat voor de categorie 'doorleefde actiefoto op dieseltrein'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten