Een kleine toog op wielen, daarnaast een koolvuurtje of zwaar maar draagbaar gasstel, een krakkemikkig set plastic stoelen. Op welk voetpad is het goed eten? En hoe weet je, als je eenmaal aan zo'n lage tafel neerzit, wat te bestellen? Antwoord: neem een gids die je naar het juiste stalletje kan leiden.
Die van Hanoi Kids bijvoorbeeld.
De organisatie draait volledig op vrijwilligers en vrije bijdragen. Het idee is even eenvoudig als het geniaal is. Jongeren met een hart voor Hanoi worden in contact gebracht met toeristen. Terwijl de jongeren je - gratis - in de stad rondleiden, oefenen ze hun Engels en wordt hun wereld verruimd.
We merken het wanneer Julie en Hannah in de lobby van ons hotel aankomen. Onze gidsen stellen zich met hun Engelse naam voor en beginnen ons meteen uit te vragen. Hoe heten we? Hou oud zijn we? Waar wonen we? Oh, in Vietnam! Waar? Hoe lang al? Waarom? Hoe is dat? Wat gebeurt er op een internationale school? Waar woonden we in België? Hoe is het daar?
We hebben een avond op maat geboekt, een food tour in de oude wijk. (Er zijn verschillende formules en U kunt ook steeds een eigen voorstel doen.) Onderweg is het onze beurt om Julie en Hannah uit te vragen. Waar wonen ze in de stad? Hoe gaat het met hun familie? Broers? Zussen? Wat studeren ze? Oh, Engels en politieke wetenschappen! En eigenlijk heten ze Nhung en Hanh.
Onze eerste stop is Banh Mi 25, populair bij toeristen én locals. Het decor is vintage hip en de broodjes zijn écht lekker. Onze gidsen bestellen er drie, met typische smaken, om onder ons zes te delen. Plaats overhouden voor de volgende stop, nu echt op straat.
Wanneer er een brommer uit het smalle steegje in de woonblok komt, moeten we rechtstaan, onze tafel en stoelen even opzij schuiven. Dit voetpad is bekend om zijn gà ác tiềm thuốc bắc.
Geen zorgen, ik begrijp daar zelf ook alleen maar het eerste woord van. Gà is kip en volgens Nhung en Hanh moéten we dit echt proberen. Want niet per se lekker, maar heel gezond en typischer kan bijna niet. De donkere kruidensoep heeft helende krachten, dit gerecht geneest bijna alles.
Wij slurpen de noedels en de soep naar binnen, de dames delen de zwarte zijdeachtige kip. Op onze plastic stoelen op straat. Gezellig en de kinderen hebben al bijna een volle maag.
Er staan nog twee stops op het programma, phở met roergebakken groenten en dessert. Het zal het een of het ander worden, meer kunnen we niet eten. Dessert, beslissen we unaniem. Onze gidsen loodsen ons eerst naar de lekkerste phở van de wijk, zodat we er morgen of overmorgen zelf heen kunnen. Dan naar het chè-huis.
Chè is een koude, zoete soep. Nhung vertaalt de lange lijst met smaken, Hanh doet suggesties. We bestellen een chè met tapioca, eentje met lotuszaad, eentje met mango, eentje met aloëvera. Bekers en lepels worden doorgegeven, verschillende smaken vergeleken. Ik vind de lotus chè de lekkerste.
Als we de komende dagen opnieuw zin krijgen in chè, moeten we zeker die met lychee uitproberen. Onze Hanoi Kids kwijten zich grondig van hun taak en zijn echt wat de website aankondigt: kleine ambassadeurs. Ze zijn helemaal niet gehaast om ons terug naar het hotel te brengen, lijken er zelf ook plezier in te hebben.
Ik vraag of het museum van etnologie de moeite is. (Ja, maar wel een eindje uit de stad. Nhung woont in die wijk.) Jana en Lukas vertellen dat we vandaag het vrouwenmuseum en de tempel van de literatuur bezocht hebben. 'Gaan jullie daar ook voor goede punten?'
Hanh wel, Nhung gelooft niet in wierook. 'Uiteindelijk moet je vooral studeren.' De twee vriendinnen gaan voor Hanoi Kids bijna altijd samen op stap. Ze leren graag nieuwe mensen kennen en vertellen veel over (de hoofdstad van) Vietnam.
Voor Hanoi kan ik U geen betere gidsen aanbevelen. De volgende dag, wanneer we op hun aanraden de juiste phở eten, herhalen we het nog maar eens. Super, die Hanoi Kids.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten