'Lopen!' zeg ik terwijl ik de deur van de taxi dicht sla. Grab Vietnam heeft ons net van het Vrouwenmuseum naar de tempel gebracht als het begint te regenen. We rennen door de tuin met het strak gemaaide gras en de eeuwenoude bomen naar het poortgebouw. Wachten daar tot de bui - misschien - voorbij druppelt.
Niet echt, we kennen dit soort regen al. Dik en nat maar niet koud. Druppels waar je soms letterlijk tussen kunt lopen. Zo rennen we door de tweede tuin naar het volgende poortgebouw. Opnieuw wachten. Op de verhoging die kwade geesten moet tegenhouden, tussen mooie handgeschilderde houten panelen, vertel ik over deze tempel.
Eigenlijk is het Vietnam's allereerste universiteit. In 1070 liet keizer Lý Thánh Tông een tempel bouwen voor Confucius en zijn vier discipelen. De geleerden werden er niet alleen aanbeden, maar ook bestudeerd. Tot tweehonderd jaar geleden werden hier topacademici opgeleid, toen gingen de boeken dicht.
Maar niet helemaal. Behalve toeristen zie je vandaag nog steeds studenten in de Văn Miếu of 'tempel van de literatuur'. Ze komen er wijsheden lezen, oude bouwtechnieken schetsen, een wierookstokje branden. Dat doen wij ook. Voor slimme hersenen en goede punten.
Nadat ons wierookstokjes opgebrand zijn, hangen we nog even in de tempel rond. Het is er niet alleen droog, maar ook mooi. Alles in harmonie, en zo warm en gezellig dat ik met een kopje thee op de schoot van Confucius zou willen kruipen. Is dit misschien die fameuze feng shui?
Er is tijd, maar we kunnen natuurlijk ook niet eeuwig bij die grote Chinese filosoof blijven. Dus ...
Naast die vijver een galerij met pilaren op stenen schildpadden. In de stenen tabletten staan de namen van 1306 studenten gegraveerd. Je kunt er sinds kort niet meer vlakbij komen, maar je ziet het wel. De koppen van de schildpadden zijn helemaal glad gewreven door miljoenen mensen die met hun handen hoopten een beetje van die kennis te kunnen overnemen.
We zijn nu helemaal nat en er is bijna niemand. We hebben de pleinen en de tuinen en het pad rond de vijver voor ons alleen. Wanneer we onder het laatste poorthuis terug de drukte van de stad in wandelen, kijkt de wachter ons na.
Onder een afdak trommelen we een taxi op. Hij laat even op zich wachten, en ik bedenk dat ik graag in Hanoi zou studeren. Met mijn leerlingenkaart gratis binnen, daar zou ik dan volop van profiteren. Midden in het centrum van een wereldstad straalt deze plek zoveel geschiedenis en schoonheid uit. Zen en groen. Oh, ik zou elke dag komen. Ook als het regent.
Dus laat U dat op uw bezoek ook niet tegenhouden. Net als de prijs. Vietnamese studenten én mijn kinderen mochten gratis binnen. Ik betaalde 30.000 VND.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten