Prinses Cavia

De midweek dat we bij de Duitse familie introkken, was eigenlijk win-win. Wij kregen gezelschap, zij hulp bij hun verhuis. Terug naar een klein appartement in München, zou hun inboedel daar nog in passen? Drie dochters verzamelen tijdens vier jaar Vietnam behoorlijk veel spullen. 

Terwijl een gespecialiseerde firma alles inpakte, zorgde ik dat de kinderen niet in de weg liepen. Toen de verhuizers de deur achter zich dicht trokken, lieten ze ons tussen bolletjesplastiek en karton achter. 'Tot morgen!'

Bijzonder ongezellig. Laat ik de dozen voor vanavond maar bij elkaar schuiven, dacht ik, met mijn laatste restje energie en helemaal geen gezond verstand meer. Want wat ik deed - al bijna donker - was uiteindelijk maar weinig functioneel. 



Maar leuk dat het werd en snel dat het ging, toen ik onder het stapelen suggereerde om een kasteel van karton te bouwen! Er werd een tafel in de muur geschoven, dat werd Lukas' geheime ingang. Er kwam een kattenluik, of toch minstens een doorgang voor huisdieren. En een menshoge poort.

Ik kon uit verschillende bouwelementen kiezen. Overal in het huis verspreid stonden in totaal net geen honderd dozen en ingepakte meubels. Ik stapelde twee pilaren van dozen vol boeken. Stevig. Als dwarsligger daarboven een platte doos met antieke Vietnamese deuren, veel zwaarder dan een zelfbouwpakket van IKEA. Ik sleepte en tilde tot mijn spieren trilden.

De kinderen knutselden, plakten, tekenden. Koord was al lang ingepakt, Marlou en Jana knipten oude plastic zakken in repen, knoopten ze aan elkaar en vlechtten ze tot touwen waarmee de ophaalbrug opgetrokken en neergelaten kon worden. Cécile legde ter bewaking een nepslang in een groef tussen twee dozen en vond nog een markeerstift van de verhuisfirma. Met restjes karton maakte ze allerlei naamborden, Lukas een exit sign.

Hierboven de buitenkant, hieronder de binnenkant van de burcht, ophaalbrug telkens omhoog

Het kasteel kreeg bijna evenveel namen als er kinderen waren. Ocean Gate, zoals de villa. Guinea pig castle, omdat de jongste zo graag Prinses Cavia wilde zijn. GBV, met de beginletters van de respectieve stambomen. Twee bevriende families hier in Vietnam en tegelijk ook: Germany Belgium Vietnam. Eentje noemde het kasteel bye bye. Iemand schreef missing = loving.  

En zo werd het kasteel dan toch nog functioneel. Rond drie theelichtjes deelden we binnen in de burcht de bijzonderste herinneringen. Die keer dat de hele troep de oudste met kleren en al in het zwembad sleurde. Die keer met de verrukkelijk lekkere gnocchi, op een picknickdeken onder de frangipani boom. Die keer van het intens goede gesprek.

Marie Kondo overdrijft soms met haar sparkling joy en het danken van dingen, maar dit werkte wel. Als je een huis na jaren weer verlaat, is het misschien toch niet zo onnozel om daar een moment van te maken. Bovendien als bezoeker bijzonder fijn om dat met de bewoners te mogen delen.