Na een paar dagen ben ik zo nieuwsgierig dat ik mijn wekker zet. Ik, die vind dat het belang en plezier van slapen ernstig ondergewaardeerd worden! Op een vakantiedag! Helemaal vrijwillig!
Als de wekker afgaat, heb ik spijt. Zes uur is voor Vietnamezen en de meeste expats heel gewoon, voor mij te vroeg. Met kleine oogjes trek ik mijn slaapshirt uit en mijn badpak aan. Ik drink een groot glas water, zet een duikbril op en wandel met Nadine naar het strand.
Op blote voeten, dat maakt veel goed. De zon doet ook haar best. Ze gaat onder achter de bergen, komt op uit de zee en staat nu al behoorlijk geel boven de horizon. Het water golft zo rustig als een meer en is uitzonderlijk helder. Ik voel een koude die ik kan overwinnen.
We zwemmen waterinwaarts tot we zo'n honderd meter verder een lijn op de bodem zien. Parallel met de kust sleepte hier vannacht een vissersnet over het zand, dat spoor volgen we. Onderweg leggen we ons een paar keer als zeesterren op het water te dobberen in de zon. Achthonderd meter verder staan vlaggen in het zand gepland, daar zwemmen we terug naar de kust.
In totaal een kilometer. Op de nuchtere maag deed het toch verrassend veel deugd. Nadien barst ik van de energie en de honger, tijd voor ontbijt. Later op de dag, als de zee iets harder begint te golven en Lukas onder de hoogste zon tien minuutjes ter verfrissing in het water mag, is het nog steeds heel mooi.
* ... en mijn bestaan als tijdelijk alleenstaande moeder te verlichten. Ik ben getrouwd met een wereldreiziger die zich voor Noord-Zuid (het voorbije jaar Oost-West) samenwerking inzet en met de kinderen dus af en toe op mezelf aangewezen. Een goed netwerk helpt daarbij enorm, liefst zo dicht mogelijk in de buurt.
In België is mijn netwerk groter en steviger dan in Vietnam. Telkens ik hier tijdelijk op mijn eentje ben, voelt het toch een beetje vreemd. Zeker nu Allerliefste iets langer weg blijft. Naar het Belgisch hoofdkantoor pendel je van hieruit niet zomaar even over en weer.
Het werd zomervakantie en ik zuchtte. Hoe sleep ik mezelf en de kinderen door die lange, hete dagen? We kunnen niet de hele dag in het zwembad zitten. Geen zonnecrème die dat aankan en bovendien weinig verfrissend. Alsof je in een bad stapt, zo warm is het water. (Hotels gooien grote ijsblokken in hun zwembaden.) Ook fietstochten en uitstapjes zijn nu ondenkbaar, tot drie uur 's middag is het buiten ondraaglijk.
'We kunnen toch moeilijk de hele dag films kijken?' vroeg ik Nadine en Lieve. 'En gezelschapsspelletjes, boeken, Lego bouwen en tekenen worden ze op den duur ook beu.'
'Kom in het weekend naar Đà Nẵng,' zei Lieve. 'Ik weet wel een paar verkoelende activiteiten.'
'Trek daarna een paar dagen bij ons in,' zei Nadine. Mijn netwerk hier is kleiner en losser, maar omdat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten wel heel begrijpend en ondersteunend. Ik moet geen twee keer nadenken, zeg op alles gretig JA.
JA, zelfs als ik de wekker moet zetten. Misschien wil ik ooit nog wel een keer - één keer - om vier uur opstaan om de zon uit de zee te zien rijzen. Maar dan met Allerliefste erbij.
Die moet nu maar snel naar Vietnam terug komen, wij zijn morgen alweer gewoon thuis. Laat die sleutels maar in de bagage zitten, we zullen de deur wijd open zwieren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten