Smal voetpad

Allerliefste weet waar we voorbij de markt gaan uitkomen.

Dat is het voordeel van een gids die eerder voor het werk al een paar keer in Hanoi geweest is. Hij kent de stad van de avondwandelingen die hij na zijn dagen vol vergaderingen doet en neemt ons - na alweer een vergaderdag voor hem, een dag vol musea voor de kinderen en mij - mee naar zijn favoriet traject.

Het voetpad is smal, we lopen achter elkaar voorbij de laatste huizen, richting groene rivierbedding. Ondertussen toetert er een trein voorbij en een onophoudelijke stroom brommers. 'Blijf op het voetpad,' zeggen wij, 'ook als je andere voetgangers kruist.'



Alleen op een iets breder stuk kunnen we even naast elkaar wandelen. Hoewel... Er zijn hokjes neergepland waar je frisdrank en zoete rijstcake kunt kopen, en hengelgerief voor de vissers die via smalle trappen van de brug naar de oevers van de rivier afdalen. Vlakbij raast nog steeds een eindeloze stroom brommers ons voorbij, we springen snel terug op dat smal voetpad.

Even verderop blijft Lukas staan. Hij kijkt naar de schepen die onder de brug doorvaren, wil van bovenaf de lading inkijken en vraagt zich af tussen welke pylonen de boot zal doorvaren. Jana en ik zijn meer geïntrigeerd door oude mannen die in de rivier springen. Bloot, af en toe zien we twee billen boven het water uitsteken. De mannen zwemmen stroomafwaarts en kruipen zo'n tweehonderd meter verder weer op de oever. Ondertussen vragen wij ons af of ze bloot terug wandelen naar waar hun kleren op een hoopje in het gras liggen.

Nog een eind verder vragen we ons alle vier af wat er nu plots gebeurd is. Aan de overkant van de treinsporen zien we een brommer onderuit gaan, meteen stokt de hele stroom. De bestuurder ligt op de grond, wordt onmiddellijk geholpen maar gaat - zoals we hier al vaak hebben zien gebeuren - toch niet meteen rechtop zitten.

We staan aan de overkant, kunnen niets doen en blijven ook niet staan kijken. (Dat geldt trouwens altijd in Vietnam. Blijf weg van een ongeval waar je niets mee te maken hebt, soms wordt het onterecht in de schoenen van een volgens-Vietnamezen-goed-verzekerde buitenlander geschoven.) Tegen de kinderen herhalen we toch nog maar eens dat ze op het smalle voetpad moeten blijven. Tot aan het einde.

De trein- en brommerbrug overspant niet alleen de rivier, maar ook een stuk ring van Hanoi. Het is het stuk waarlangs de 4 kilometer lange mozaïekmuur loopt, in België bekend dankzij een opdracht uit De Mol. We kijken van bovenaf, herkennen misschien wel een tekening of twee. Als we van de afrit van de brug weer in het volle verkeer stappen, zijn we te moe en te hongerig om ook nog eens de mozaïekmuur af te lopen en nemen een taxi terug.