Oftewel: nonkel Ho. Zijn koosnaam kun je verklaren doordat iedereen - naargelang leeftijd en hiërarchie - in Vietnam elkaar aanspreekt met oudere zus, jongere broer, tante, nonkel. Tweede verklaring is natuurlijk dat Vietnam hem (nog steeds) heel graag gebruikt als symbool voor de bevrijding. Voor de Partij is het des te beter als de mensen van Ho houden als van hun eigen nonkel.
Wij en onze rugzak gaan door de veiligheidsscanner, daarna lopen we het plein op. Het is rond de middag, er is bijna geen volk en alles is gesloten. Geen erg, we zijn het militaire toch al een beetje moe. Misschien een andere keer, want het Ho Chi Minh complex is in zijn geheel wel de moeite.
Op het plein zien we verbodsborden. Niet op het gras lopen. Verboden samen te scholen. Geen foto's nemen. No chewing gum! Waarom geen kauwgom, vragen we ons af. Zou het een kwestie van respect zijn, om deze plek proper te houden? Dat ze niet van samenscholingen houden, begrijp ik. Stel je voor dat op het plein voor Ho's graf plots protest zou ontstaan.
Maar geen foto's, serieus? In een land waar de foto soms het enige doel van de uitstap is? We zien Vietnamezen telefoon en andere camera's bovenhalen en geen reactie bij de bewakers. 'Even poseren,' zegt Allerliefste tegen de kinderen. 'Met die ster, Jana, zal dat wel geen problemen opleveren.'
En inderdaad, de bewakers in hun smetteloos witte uniformen stonden erbij en keken ernaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten