Ook dit jaar: klimweekend

In het langste en mooiste weekend van het jaar gaan we naar Fontainebleau. Vaste afspraak met de klimvrienden van Allerliefste. Hun vrouwen ken ik al van toen we nog kabouters waren, het is dus ook een weekend met mijn vriendinnen.

Dit jaar verleggen we het naar een ander moment. Tijdens onze Belgische vakantie. Minder lang, dichter bij. Wij zo blij dat we mee kunnen! Ik klets en zing en kijk. We klimmen, we koken, we wandelen.

Tussen de windmolens en de velden. Nu ik de foto's selecteer, merk ik veel meer landschappen dan anders. Dat zacht glooiende en die zon door de wolken, bomen zo breed dat ze niet in beeld passen en dan daaronder een kapelletje... Die dingen zie je in Centraal Vietnam maar zelden. Daar zijn het tempels, metershoge palmbomen en heldergroene rijstvelden. Elk landschap zijn eigen schoonheid.

Maar het schoonste is toch wel de troep in dat landschap. Hoe die meanderend door de holle wegen trekt. Hoe de beweging stokt als het bos verboden gebied blijkt. Samen omkeren en verdergaan.

Als de veiligheidsvrijwilliger zegt dat het kan, samen rennen. Zo'n 20 meter, zo snel we kunnen, snijden we de hoek van een regionale rally af. Samen luisteren we naar het gebrul van motoren. Daar in het dal van de vallei, daar rijden de racewagens.

We wandelen samen verder. De vier jongens en de baby. De meisjes en de paarden. We steken samen een stroompje over. En iets later beslissen we samen, haast zonder overleg, om in een weide neer te strijken en naar de rally te kijken.  

Ook op de klimrots gaat alles vanzelfsprekend. De crashpads worden over een aantal ruggen verdeeld, broodjes worden voor iedereen tegelijk gesmeerd, kinderen worden in een klimgordel gehesen, spelletjes worden gespeeld, baby's worden met liedjes gesust, gespannen spieren worden op bewondering onthaald en àlle persoonlijke prestaties worden geprezen.

Want klimmen doe je wel samen, maar alleen tegen jezelf. Er is geen onderlinge competitie. Om ter hoogst, om ter snelst, om ter sterkst, daar doen we niet aan mee. Het gaat om jezelf overwinnen, in onze groep krijgt iedereen applaus. Ieder voor zich op de muur, en toch samen. 

En dan 's avonds, elke avond, kampvuur. Een vork als microfoon en samen liedjes kwelen. Samen de slappe lag krijgen van de bonte avond die de kinderen voorbereid hebben. De volgende ochtend samen paaseieren zoeken. 

Samen de kamers ontruimen en samen een krop in de keel krijgen als we vertrekken. Want het is niet alleen terug naar Gent, het is ook bijna terug naar Vietnam. En we gaan elkaar samen missen.