Pas een half jaar later, aan een kampvuur dat de winter warmt, wordt alles duidelijk. Dus dat was de route! En daar hebben jullie geslapen! Frietjes en ijs gegeten! Op de speeltuin! Paardenweide! Overzet! Gezwommen! ... ! Ik zie het allemaal in het fotoboek dat de metekinderen rond nieuwjaar krijgen.
Bij het cadeau ook altijd de vraag of ze volgende zomer weer mee gaan. Waarop de moeders verwoed naar passende data beginnen te zoeken. Alleen... Dit jaar krabbel ik op onze kalender geen winterse marshmallows, geen Vlaamse fietstochten. Of toch?
Van zodra we onze tickets voor de Gentse lente geboekt hebben, begint haar meter te plannen. Het metekind gaat op fiets-tweedaagse en daarmee uit. Wij moeten ook mee, zegt ze tijdens een van onze onderlinge videoconferenties, wanneer zij soep maakt en ik de was plooi.
'Ik zorg wel voor de slaapzakken.' Haar meter is zo'n vrouw die duizend ballen in de lucht houdt. Ik kan niet stoppen met glimlachen als ze zegt dat we er gewoon een fietstocht met ons allemaal van maken. Meer tijd samen, weg zijn we.
Om gepaste beeldspraak te gebruiken: wij lopen zo gesmeerd als een vers ingevette ketting over een tandwiel. Ook als een band lek rijdt, zelfs wanneer een kind klem raakt. Eens goed vloeken en de paniek kalmeren.
De jongens, Lukas en de niet-meer-zo-kleine tweeling. Niet alleen tijdens het fietsen een hoog toerental, door de suikerdrankjes en elkaars gezelschap zijn ze twee dagen lang door het dolle heen.
Allerliefste en meterman. Ze bespreken de lokale politiek, zingen voor wijlen Paul Severs en doen van om ter droogste humor. Ze foeteren eendrachtig op de barbecue en houden hem dan toch gaande.
De jongste, die bij wijze van spreken op elke bagagedrager past. Zij doet het met iedereen goed. Gooit schoenen en bouwt gevangenissen met de jongens, mediteert en speelt kaart met Jana.
En dan zijn er nog de meter en #metersmooiste. En haar meter en ik.
We hebben onderling niet zo veel tijd. Zelfs als we het over mannen in houthakkershemden hebben, luistert de dochter mee. (De kassierster ook, ze raakt prompt van slag en moet de rekening opnieuw maken.)
We reserveren een avond voor ons twee en ik geniet ervan om het meisje met haar meter te zien. Samen op fiets-tweedaagse, samen tout court. Als de meter haar telefoon boven haalt, is het bijna altijd om het metekind vast te leggen. Voor het fotoboek, denk ik, en laat ik dat maar aanvullen.
Het lukt niet zo goed. Als ik alles van die twee wil vastleggen, heb ik mijn handen vol. Ze spelen van residentje en De Mol, gaan een ijsje en taart eten, sprokkelen hout en knuffels, doen boodschappen en aan teambuilding, houden een picknick en een barbecue en ontbijt-met-koeken.
Ik snap plots hoe het fotoboek elk jaar gevuld raakt. Dit is geen fiets-tweedaagse, dit is een vol activiteitenprogramma, waarbij de fiets (niet) toevallig het vervoermiddel is.
'Onderweg kunnen we eventueel ook nog schaatsen,' stelt ze voor. Ik zei toch al dat haar meter zo'n vrouw is die duizend ballen in de lucht houdt. 'Ik breng voor iedereen slaapzakken mee, hebben jullie nog fietsbroeken? Kan tegen de regen en op de ijspiste dienen. Voor het schaatsen dus alvast geen extra kleren nodig, alleen wanten en een paar dikke kousen.' Die kan ik nog wel uit een verhuisdoos vissen.
En om ook hier gepaste beeldspraak te gebruiken: Kristallijn, waar vrienden samen zijn. De jongens glijden er meteen met de beste hulpmiddelen vandoor, de dochter en de jongste kijken kunstjes af. Allerliefste constateert dat er aan ons twee Marina's verloren gegaan zijn. Meterman die liever een koffie drinkt, kan dat goed geloven.
Aaah, de meter en het metekind en haar meter en ik. Onze jongen en de jongens en de jongste. De mannen. Hoe mottig ook, die slogan op de achtermuur van Kristallijn, die na al die jaren exact dezelfde is gebleven, is wel heel toepasselijk.
Voor deze fiets-tweedaagse. Voor al die momenten waarop ze zomaar even op ons tijdelijk adres binnen springen. Knuffel geven, samen eten.
Toepasselijk ook voor de avond van ons twee. Voor altijd al en nog heel lang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten