De duik in de baai

Niet dat het niet goed ging. Integendeel, duim naar beneden betekent dat ze nog dieper willen. Vooraleer ze voor het eerst in hun leven duiken, leren Jana en Lukas de basisbegrippen van onderwaters, de internationale gebarentaal voor duikers.

De begeleider die die twee drijvende lichtgewichtjes van ons straks naar beneden trekt, maakt er een spelletje van. 'Om ter eerst! Ik heb koud en ik wil naar boven. Kijk daar, een lionfish. Ik heb pijn in mijn oren. Alles oké, ik wil verder zwemmen. Ik heb honger en ik wil naar boven. Kijk daar, een schildpad.'

Hij vertelt hen duidelijk en geduldig hoe het er in het water en tussen de koraalriffen aan toegaat, wat ze kunnen doen om de druk in hun oren te verminderen en hoe ze onder water het water uit hun duikbril kunnen blazen. En dan, vlak voor ze de zuurstofflessen op hun rug krijgen, tegen de zenuwen 'zet jullie alsoffe duikbril maar op'. Ze zijn er klaar voor. 



Allerliefste duikt met de ervaren groep onder, ik snorkel met de kinderen mee. Waar ze langzaam naar beneden zakken, belletjes in het water, blijf ik aan de oppervlakte. Ik dobber op de golven en spied door mijn duikbril in het blauwgroene water. Koralen wuiven zachtjes, ik vind Nemo en tussen de scholen vissen ook een paar grote, blauwe zeesterren.

Af en toe kijk ik boven water. Wil er ergens een kind van mij terug naar de boot? Gaat de instructeur mij eentje overhandigen, zodat hij met mijn ander kind verder onder water kan? Want dat is waarom ik vandaag niet mee duik, mijn doop krijg ik de volgende keer wel. 

Ik zwem al zo lang standby en nog steeds geen kind dat er genoeg van heeft. Ik ben trouwens elk gevoel voor oriëntatie kwijt, geen idee waar ze nu aan het duiken zijn. Terug naar de boot dan maar.

Daar zitten ze, op het dek. Lukas zit naast Marlou een strip te lezen. Jana speelt een kaartspel met vrienden van school. Lili, Cécile en Thanh.

Voor deze duiktrip hebben we ons met drie families samen georganiseerd. We dagen elkaar uit om van het dak van de boot in het water te springen. Ik durf niet en word net op tijd door de kapitein gered. Volgens hem is het tijd om naar de volgende riffen te varen. Tijd voor de tweede duik. 

De kinderen trekken boven hun thermisch pak nog een extra laag neopreen aan. Het water is nog niet écht warm en op hun lippen ligt een lichtblauwe schijn. Maar ze willen absoluut nog een keer! Ik hoef deze keer niet meer mee te snorkelen en kan alles vanaf de boot volgen.

De instructeur gaat eerst, met één grote stap in het water. De kinderen raken niet eens tot aan de rand van de boot. Lukas kan zelfs niet rechtop blijven zitten, hij kantelt onder het gewicht van zijn duikattributen. De Vietnamese matroos moet erom lachen en trekt hen aan hun zuurstofflessen recht.

Tot aan de rand van de boot. In de zakken van hun zwemvest hoor ik grote stenen rollen, Jana en Lukas zijn zwaar geladen. Zinken, dat is het moeilijkste aan duiken. Zeker voor kinderen, die wegen te licht en hebben de natuurlijke reflex om naar boven te zwemmen. 

De duikinstructeur weet daar wel raad mee. Als ze bij hem in het water liggen, eerst nog eens 'naar mama kijken!' De kinderen houden hun hand heel even als een haaienvin boven hun hoofd maar zijn voor een echt goede foto te druk bezig met ademen. Daar kan ik mee leven.

Daarna trekt hij de drijvende lichtgewichten mee in zee. Als hij de ventielen van hun zuurstoftank lost en zelf onderduikt, glijden ze samen vlotjes onder water. Na hun duik vertellen ze enthousiast dat ze een baby barracuda hebben gezien. Ze tonen het in het onderwaters, vier kappen in hun arm. En zeggen dat ze in de zomer, als het water echt lekker warm is, nog heel veel willen duiken. 

Allerliefste is blij. Zo blij dat hij zijn logboek na al die jaren nog een keer kan aanvullen. Nog blijer dat de kinderen het zo leuk vinden. En blij voor mij, dat ik de volgende keer ook kan. De PADI - Professional Association of Diving Instructors - van Vietnam Scubadiving ziet ons zeker nog terug.