Tết Nguyên Đán

Het is gebeurd. De drie huis-, tuin en keukengoden zijn naar de hemel vertrokken. Een niet onbelangrijk neveneffect is dat Vietnamezen het leven nu zeven dagen voor zichzelf hebben. Geen goddelijke pottenkijkers wanneer ze het oude jaar uitzwaaien, geen bovenaardse spionage wanneer ze het nieuwe jaar inluiden.

Dat betekent: nog meer drank en decibels dan gewoonlijk. En ze houden hier al zoveel van lawaai en alcohol. Daarom vluchten we. Tết Nguyên Đán, het nieuwe maanjaar waardoor heel Azië op zijn kop staat, vieren we op verplaatsing.

Mooi meegenomen dat de buren ons op 1 januari niet op de thee kunnen vragen. Het is een zaak van familiaal belang wie in het nieuwe jaar als eerste een voet in huis zet. Het moet iemand zijn die voorspoed brengt, jongetjes van lagere schoolleeftijd zouden dat als geen ander kunnen.

Grote kans dus dat een en ander zo geënsceneerd wordt dat Lukas als eerste het huis van de buren betreedt. Met die stap wordt hij dan verantwoordelijk voor het wel en wee maar ook voor eventuele kommer en kwel.

Stel dat de grootmoeder zich een paar weken later in de noedels verslikt, dat de jongste hoge koortsaanvallen krijgt, de middelste te ver in zee gaat, de oudste niet afstudeert of de man des huizes met zijn beschonken botten met zijn brommer botst, dan hebben wij ongeluk gebracht. Naar het schijnt verzuurde zo al menig burenrelatie.

Onze ao dai is al ingepakt, wij maken dat we weg zijn. Bij onze terugkomst maken we alles goed met lucky money, snoepgoed en koekjes. Als het geld maar in een rode envelop zit en de koekjes in een gouden doos. Ik weet al waar ik alles kan vinden.