Onderweg indrukwekkende vergezichten en gigantische eetstokjes waarmee naar rivierwier wordt gevist. In de grot valt het geronk van de motor stil en onze monden open. Alleen het geklots van een peddel door het water doorbreekt nu een bijna geweide stilte. In de boot staren alles passagiers naar het effect van miljoenen jaren water-en-rots. Erg onder de indruk deinen wij op onze plastic stoel.
Wanneer we het laatste stuk te voet afleggen, rennen en radslagen Jana en Lukas tussen de stalagmieten. Ik vind Water- of Riviergrot een veel betere naam. Zandbankgrot. Peddelgrot. Desnoods Blauwe Bootjesgrot.
Lukas lijkt er niet helemaal gerust in. Juist tevoren heeft hij voor de verzekering een formulier moeten invullen waarin hij verklaart dat hij in goede gezondheid verkeert. We mogen geen geld, telefoon of fototoestel meenemen en moeten het zwem T-shirt uittrekken dat ons standaard tegen de zon beschermt. We mogen onze watersandalen niet aanhouden en moeten een helm op. Want zo meteen dalen we in de Dark Cave af. Je zou voor minder.
Terwijl we in twee bootjes stappen, horen we boven onze hoofden gegil en het zingen van staal. Daar zoeft weer iemand langs de kabelbaan naar de grot. Jana en Lukas zijn te licht bevonden, wij varen hen over het water naar de ingang.
Eerst Jana, dan Allerliefste en Lukas, ik sluit de rij af. Bij elke stap voel ik de klei tussen mijn tenen opwellen. Soms wordt het heel smal, soms gaat het steil omhoog. We waggelen, glibberen en glijden. Soms verbreedt het pad tot een poel, dan moeten we door koud water waden.
Zo gaat het door: stappen, vallen, waden, zwemmen, waden, vallen, stappen. Dan gebaart de gids dat we onze reddingsvesten mogen uitdoen. Iets verderop is een natuurlijk modderbad, een kleimasker pakt beter op bloot vel. We smeren en masseren, dit is sensuele speleologie.
Voor we terugkeren knippen we de lampen van onze helmen uit. Dit is het donkerste donker dat ik ooit gezien heb. Maar voor de veiligheid moeten de lichten en ook onze reddingsvesten terug aan. De modderpaden die we eerst beklommen gaan nu zo steil naar beneden dat je soms beter kunt gaan zitten. Een modderglijbaan vol bulten en blutsen, onmogelijk om af te remmen. Dus stuiteren wij naar beneden.
Wanneer we de grot uitgaan, kruisen we de volgende groep. Daar gaat weer een rij dansende lichtjes, als een zwerm vuurvliegen in de nacht. We kajakken terug, naar de kabelbaan die de kinderen wél aankunnen.
Derde en laatste grot is Thiên Đường, Paradise Cave. Met zijn 31 kilometer volgens sommigen groter dan de grootste grot ter wereld even verderop. Slechts anderhalve kilometer is publiek toegankelijk: een trap en houten steigers leiden je zo ver mogelijk de grot in.
We wandelen en fantaseren dat dit ons huis is, ons eigen ondergrondse kasteel. Een beetje vochtig misschien, maar daar moet je in Vietnam sowieso mee leren leven. Hier Lukas' slaapkamer, daar een hemelbed voor Jana. Logees meer dan welkom, ruimte zat. Een enorme keuken. Bureaus met prachtig uitzicht. En ongebreideld veel mogelijkheden voor een bochtig Legotreinparcours.
 |
| Een binnenbad. Waterspiegeling moeilijk weer te geven |
 |
| Een doorkijkje in het huis |
Het is moeilijk foto's trekken in de steeds anders verlichte en tegelijk vrij donkere ruimtes, maar de beelden tonen hopelijk wel hoe groot ons ondergronds paradijs zou zijn. Voor 'komen eten' moeten we zeker nog een oplossing bedenken.
De voordeur daarentegen is verrassend klein. Bijna onvoorstelbaar dat daarachter 31 kilometer en onmetelijk hoge ruimtes liggen. Bijna begrijpelijk ook dat deze grot nog maar recent ontdekt is.
In het natuurreservaat van Phong Nha nog veel meer grotten, maar wij bezochten dus deze drie. Een riviertocht, een modderpoel, een kasteel. Telkens een ander avontuur.
wow!!!
BeantwoordenVerwijderen