Steeds minder hotel, steeds meer thuis

Hij is terug thuis. 'Voelt het al zo?' vraag ik. 'Thuis?'
'Toch al een beetje.'

Voor ons vertrek zag ik op immo-sites allerlei Vietnamese nieuwbouw: grote lusters aan het plafond, blinkende tegels op de vloer, elke slaapkamer een eigen badkamer maar verder weinig charme. Dus stopte ik in onze 500 kg bagage op het eerste zicht nutteloze dingen. Kaders en kaartjes, vriendschapsbandjes en een verzameling veren, een lichtslinger en stenen, foto's en tekeningen.

Met die hebbedingen wou ik van ons huurhuis een thuis maken. Niet te geloven hoe lang ik daarmee bezig geweest ben. En nog steeds. Misschien moet ik maar vertellen dat ik onder andere piepschuim nodig had. Dat hier geen alaambak staat en witte matrashoezen bijna niet te vinden zijn. Zelfs een simpele kapstok vraagt wat zoekwerk.

Het loont. Ons huis voelt steeds minder als een hotel aan, steeds meer als thuis. Een kleine rondleiding, we starten bij de living.

De lange zitbank veranderden we van richting, de salontafels verhuisden naar Jana's kamer (Legospeeltafel), de eenzitten naar de andere slaapkamers (klerenstoelen). Het tv-meubel is tevens de kast voor boeken, gezelschapsspelen en creatief materiaal geworden. Waar eerst een kitscherige klokt tikte, hangen nu hun twee sterren. Aan de andere wand camoufleerde ik de sporen van een veel te groot schilderij met een Aziatische vlieger (die aan de muur meteen ook een handige opbergplek kreeg). Het speelgoed verzamelen we in een paar manden van het plastic kraam op de markt.

Van de living naar de keuken gaat het langs de eettafel. Een glazen blad waaronder allerlei vuil kruipt, dat is visueel niet zo interessant. Wel trots op ons gigantisch prikbord aan de muur. Ik klemde isomoplaten in het kader en spande er een doek overheen: anoniem fotoschilderij weggewerkt, plaats gemaakt voor lessenroosters, dode vlinders, postkaartjes en plattegronden van Hoi An. 

Hetzelfde deed ik met de fotokaders in de slaapkamers van de kinderen. Ik nagelde ook nog Jana's lichtjesslinger aan het houten hoofdeinde en bekleedde Lukas' muur met plattegronden. Naast het Gentse ecoplan hangen ondertussen kaarten van Siem Reap, Hoi An en Bana Hills: zijn verzameling kan nog groeien. Een waterfles en de afstandbediening van de airco binnen handbereik slapen ze elk onder hun favoriete dekbedovertrek en vinden ze hun slaapkamer allebei al echt hun 'eigen kamer'. 

Er is nog werk, maar het wordt toch steeds meer thuis.